)
)
)
)
)
)
Woedend was Dafne Schippers na haar zilveren medaille op de 200 meter in Rio. Het werden niet de Spelen waar zij en heel Nederland rekening mee hadden gehouden. In gesprek met het AD kijkt ze terug op Rio: Op haar zilveren medaille en de blessure die haar misschien het goud gekost heeft.
Drukke winter
Je zou denken dat de winter geen hele drukke periode is voor atleten. Wedstrijden zijn er namelijk niet maar het licht toch net iets anders. "We trainen nu juist veel zwaarder dan in het zomerseizoen. Soms ben ik na een ochtendtraining helemaal gesloopt en komt mijn vriend (de bekende dj Nicky Romero) net zijn bed uit. Kijkt hij mij echt aan van: wat heb jij nou weer gedaan?
Het zilver van Rio
Een jaar na haar imposante overwinning op het WK in Peking was er in 2016 slechts één doel. Het halen van goud op de Olympische Spelen. ''Ik ben super perfectionistisch. Voor ietsje minder dan goud doe ik het niet. Maar ik weet van tevoren wel dat het niet makkelijk is.'' Op de 100 meter ging het finaal mis, een 5de plek. Het moest op haar geliefde 200 meter allemaal gebeuren, maar het werd zilver. Achter de Jamaicaanse Elaine Thompson.
Blessure
Een dag na het winnen van zilver, of mislopen van goud, maakte Schippers bekend last te hebben gehad van een blessure. "Ik had anderhalve dag voor mijn eerste race op de 100 meter, mijn warming up gedaan op de training. Stond klaar om een acceleratie te doen over 20 à 30 meter. Ik wilde afzetten en toen schoot het ineens vol in mijn adductor, een spier in de liesstreek. Ik schrok mij kapot en dacht: daar gaan we, het is klaar. De artsen gaven mij kort daarna 10 procent kans om nog te kunnen lopen."
Later kon ze toch nog ergens trots vinden voor haar zilveren plak, de 1ste Olympische atletiekmedaille voor Nederland in 24 jaar. "Ik besef dat ik toch iets heel bijzonders heb gedaan. Daar heb ik veel hulp van mensen om mij heen voor nodig gehad. Om die zilveren medaille, tussen het sprintgeweld van deze wereld, te waarderen."
Genieten kon ze niet
Schippers stond natuurlijk onder gigantische druk want goud pakken moest toch appeltje-eitje zijn. "Ik had het gevoel dat Nederland dacht dat ik die 2 gouden medailles alleen maar op hoefde te halen.'' De Spelen stonden in het teken van goud, niets anders. Genieten op het grootste sporttoernooi van de planeet zat er voor haar niet in. "Ik ben bang van niet. Het was vooral hopen, veel hopen."
)
)
)
)
)
)
)
)