)
)
)
)
)
)
Voetballegende Jack Charlton overleed vrijdag op 85-jarige leeftijd. De Engelsman, die furore maakte bij Leeds United, voor het Engelse elftal speelde - wereldkampioen werd! In 1966 - en ook 10 jaar bondscoach van Ierland was, was al langer ernstig ziek. Dolf Schellekens van Sportnieuws ontmoette Charlton in 1997 in Zwolle en werd zowaar even zijn chauffeur.
De herrie viel mee toen de vrijdag overleden Jack Charlton op een memorabele zondag in 1997 door de bijrijdersstoel van mijn brakke Volvo 340 zakte. Er lag voor 187 centimeter aan Engelse voetbalglorie gestrekt naast me en er klonk gelach van de achterbank. Zijn vrouw kon de humor er wel van inzien. Jack dus ook.
Eén dag eerder was het onregelbare geregeld. Jack Charlton, die op dat moment zelden interviews gaf, wilde dit studentje journalistiek graag te woord staan. Een ervaren journalist had mij getipt dat je interviewschuwe types kon verleiden via hun vrouw. Dus ging ik naar de visbeurs die Jack Charlton opende en knoopte een gesprekje met mevrouw Charlton aan.
'Kan wel, maar...'
Binnen een paar minuten was het geregeld. Enige complicatie: de Charltons moesten een vliegtuig halen. Een interview was gezien de tijd alleen mogelijk tijdens het ontbijt en daarna zou ik ze naar Schiphol brengen. Dat was simpeler dan het lijkt. Dat ik ze in mijn vaalrode wrak van een paar honderd gulden van Zwolle naar Amsterdam zou rijden, vond ik al een dingetje. Hen ontbijt aanbieden in mijn stinkende studentenhok ging me echt te ver.
Maar het was 1997 en provinciestad Zwolle, dus waar vond je een tent die om 10 uur ontbijt serveert? Nergens, dus. Sally O'Briens, de grote Ierse pub in het centrum, opende pas uren later de deuren. Vanwege de enorme populariteit van Charlton, die in zijn 10 jaar als bondscoach van de Ieren een enorme staat van dienst opbouwde, waagde ik toch maar een poging.
'Dé Jack Charlton'
De jongen achter de bar keek me een paar seconden ongelovig aan. Toen zag hij blijkbaar dat ik serieus was en werd krankzinnig. Hij sprintte naar de keuken en seconden later stond al het personeel bij de bar verzameld. Tuurlijk gingen ze eerder open, het ontbijt was van het huis en mochten ze alsjeblieft foto’s maken van hun grote held.
Dus schoven we zondag aan in die verder lege, gigantische pub, waar het wel stikte van het personeel. Van het ontbijt en het interview kan ik me weinig herinneren. Van de rit naar Schiphol des te meer. We moesten nog een eindje toen de stoel van Jack het begaf. Hij bedankte keurig voor de rit.
)
)
)
)
)
)
)
)