)
)
)
)
)
)
De Isle of Man TT kun je met recht een dodenrace noemen. In de ruim 100-jarige geschiedenis kwamen 270 mensen om het leven op het stratencircuit. Sportnieuws-redacteur Martijn Baars schreef na de motorrace van vorige week, toen opnieuw 3 doden vielen, dat het onbegrijpelijk is dat het evenement nog niet verboden is. Coureur Bertus Folkertsma (39) probeert het uit te leggen.
Zoals het Spaanse Ibiza bekend staat als houseparty-eiland, staat het eiland Man bekend om z'n straatraces. In het ministaatje tussen Ierland en Engeland worden jaarlijks 2 immens populaire motorraces georganiseerd. Liefhebbers uit de hele wereld kijken toe hoe coureurs hun leven op het spel zetten om 1 voor 1 een zo snel mogelijke tijd neer te zetten.
Bertus Folkertsma (39) uit het Friese plaatsje Tzummarum, deed niet mee aan de Isle of Man TT van een kleine 2 weken geleden. Hij gaat eerst voor de lichtere klasse, in augustus: de Manx Grand Prix TT. Ook niet zonder gevaren en dat weet ie. "Voordat ik naar Man ga, geef ik moeders een extra dikke knuffel."
Door: Martijn Baars
Wat betekent de Isle of Man TT voor jou?
"Ik krijg al kriebels als ik eraan denk. Voor mij is het een uitdaging. Ik zit zo'n 23 jaar in de motorsport en heb de circuits allemaal wel een keer gezien. De Isle of Man TT is het meest ultieme wat je als motorcoureur mee kan maken. Het is voor mij een levenservaring. De race staat bekend als één van de heftigste ter wereld. Je kunt het wel vergelijken met het beklimmen van de Mount Everest."
Hoe bedoel je dat?
"Bergbeklimmers vinden het mooi om welke berg ter wereld ook te beklimmen, maar de Mount Everest is voor hen letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt. Omdat die beklimming zo gevaarlijk is, vallen daar ook veel meer doden dan normaal. Maar moet je mensen die beklimming verbieden? Zij, en wij motorcoureurs, weten waar we aan beginnen. Met het risico om te overlijden, houd je rekening."
Vorige week kwam de Nederlandse coureur Jochem van den Hoek om tijdens de Isle of Man TT. Wat doet dat met jou?
"Ik geloofde het eerst niet. Ik kreeg via een groepsapp de mededeling dat Jochem (foto) was omgekomen. Ik dacht dat ze een andere coureur bedoelden, die een dag daarvoor was omgekomen. Maar toen het Jochem bleek te zijn, heb ik wel 10 keer fuck geroepen. En nadat ik mijn vriendin belde en het vertelde, deed ik dat nog een keer."
Kende je Jochem goed?
We waren vanwege dezelfde passie natuurlijk in veel dezelfde dingen geïnteresseerd. We kenden elkaar via Facebook en hij was ook een beetje betrokken bij de begeleiding van mijn eerste keer op Man. Twee dagen voor zijn ongeluk hadden we via Messenger nog contact. Als je dan hoort dat hij er niet meer is... Ik kon dat niet bevatten. In de 10 minuten die ik voor mezelf nodig had, dacht ik bij mezelf: 'Hoe ga ik hiermee door en wat vind ik acceptabel?' Ik was op social media volop aan het posten dat ik zou gaan rijden. Ik besloot er een stop op te zetten, om Jochem en zijn nabestaanden te respecteren. Mijn reis en race kwamen even op het tweede plan."
Wat betekent de dood van Jochem voor jouw eigen deelname aan de race op Man?
"Nou, ik zit wel anders in elkaar dan Jochem. Hij was heel streberig, heel competitief. Dat is top, daar is niks mis mee, maar dan neem je in mijn ogen wel heel erg veel risico. In ieder geval te veel risico voor mij. Ik ben inmiddels 39 en ben mijn wilde haren verloren. Meedoen aan de Isle of Man TT is al jaren mijn grootste wens. Extremer krijg je het niet. Natuurlijk denk je erover om daarna te stoppen, want veel hoger kun je niet reiken. Maar ik rijd de TT niet met in mijn achterhoofd dat het weleens mijn laatste keer zou kunnen zijn. Ik hoop dat het een ervaring wordt die ik nooit meer ga vergeten en die ik later aan mijn kleinkinderen kan vertellen."
Zelf heb je er misschien vooral heel veel zin in en wil je niet aan het risico denken, maar wat denken je naasten ervan?
"Bij mijn vorige relatie mocht het woord Isle-of-Man-TT niet eens vallen. Zij zei: 'Zolang wij samen zijn, ga jij daar niet racen. Doe je dat wel, dan kun je je koffers pakken.' Gelukkig begrijpt mijn huidige vriendin mij hierin wel beter en zegt zij: 'Als ik je niet laat gaan, dan blijft die TT altijd in je hartje zitten. Doe maar wat je denkt te moeten doen.' Na de dood van Jochem kreeg ik van allerlei mensen die dichtbij mijn staan wel bezorgde appjes. Of ik zeker wist dat ik dit ook wilde doen en of ik alsjeblieft goed op wilde passen. Maar gelukkig houden ze me niet tegen. Ze steunen me en dat is het belangrijkste wat er is."
Tot slot: hoe bereid je je voor op zo'n levensgevaarlijke race?
"Ik ga bijvoorbeeld extra goed op papier laten zetten wat er moet gebeuren als ik verongeluk of als ik een kasplantje word. Daar sta ik nu wel wat meer bij stil dan bij 'normale' races. Het geeft wel een dubbel gevoel om dat soort dingen te moeten regelen. Naast dat soort zaken, moet ik ook de financiën die ik nog nodig heb om te kunnen gaan met mijn team, nog regelen. Daar komt een benefietavond voor, die ook meteen als feestje dient. Het is geen afscheidsfeestje, maar juist een feestje omdat ik eindelijk ga doen waar ik altijd al van droomde. Maar voor ik vertrek geef ik moeders nog wel even een extra dikke knuffel."
)
)
)
)
)
)
)
)