)
)
)
)
)
)
“Na mijn eerste rondje op de motor op het circuit van Isle of Man moest ik even bijkomen. ‘Is dit het allemaal wel waard?’, vroeg ik mezelf af. Nu weet ik zeker dat ik volgend jaar terug wil.” Bertus Folkertsma reed deze zomer voor de allereerste keer de levensgevaarlijke race op het Engelse eiland Man.
We spraken Folkertsma een paar maanden geleden naar aanleiding van de column van Sportnieuws-redacteur Martijn Baars, die niet snapte waarom de motorrace op het eiland na het zoveelste sterfgeval niet allang verboden was. “Het gaat om de extreme kick die je krijgt als coureur”, zei Folkertsma toen.
'Angstmomentjes'
Nu weet hij precies hoe het voelt en hij moet toegeven: “Ik had, meer dan ik van tevoren had gedacht, angstmomentjes om mijn vriendin, familie en vrienden. ‘Wat als dit het einde is?’, vroeg ik mezelf weleens af.”
Uurtje bedenktijd nodig
Maar de adrenaline won het van de twijfel. “Als iemand van de organisatie me na mijn eerste rondje op de schouders had getikt en had gevraagd: ‘Bertus, weet je zeker dat je hier mee door wil gaan?’, dan was de kans groot dat ik toen de handdoek in de ring had geworpen. Ik had een uurtje pauze nodig om te bedenken of ik dit wel wilde. Na het 2e rondje was die twijfel weg. Dit is waar ik al jaren van droom, hoe eng sommige rondjes ook waren.”
Geen ideale voorbereiding
Folkertsma moest een hoop regelen voordat hij zijn eerste rondjes kon rijden. De financiën en het personeel kwamen maar net op tijd rond. De voorbereiding op de meest extreme race ter wereld was dus niet ideaal. “Ik had voor mezelf de doelstelling om een rondje (het parcours is zo’n 61 kilometer lang, MB.) onder de 22 minuten te rijden. Maar na mijn eerste rondje had ik het wel even heel zwaar.”
Toppunt van extreem
Ondanks de twijfel in het begin, beleefde Folkertsma iets wat hij nog nooit heeft ervaren. “Ik heb zoveel respect gekregen voor de race en de coureurs. Het is het toppunt van extreem. En ik heb er deel van uit mogen maken. Ik heb veel ervaring op de motor, maar om de hele tijd een snelheid van boven de 200 kilometer per uur te halen is niet niks. Ik kreeg last van mijn hoofd en rug en heb die dagen veel paracetamol gegeten.”
Gestorven in het harnas
Er zijn, sinds het ontstaan van de race in 1907, meer dan 270 coureurs gestorven tijdens de Isle of Man. Folkertsma zegt veel respect te hebben gekregen voor het circuit op de openbare weg. “Het maakt niet uit hoe ervaren je bent of hoe hard je gaat. Alles draait hier om parcours-kennis. Je kunt hier pas tevreden zijn over een rondje als je een jaar of 5 gereden hebt.”
Depri naar huis
Folkertsma was dan ook niet tevreden met zijn eerste ervaring. Hij reed zijn beste rondje in 22 minuten en 15 seconden. 15 seconden boven zijn doelstelling. “Ja, ik ging zelfs een beetje depri naar huis. Maar ik werd wel elk rondje beter. Ik reed mijn eerste rondje in 29 minuten, dus ik maakte goede stappen. De organisatie heeft mij perfect begeleid. Anders was ik misschien te hard van stapel gelopen.”
De moeilijkste momenten
Het moeilijkste vond Folkertsma het wachten op de rode vlaggen. “Dan sta je klaar om losgelaten te worden, vol adrenaline en dan zie je de rode vlag. Iemand voor je heeft zijn motor tegen een boom aangereden. Boom en motor in brand, coureur afgevoerd. Dat wachten daarna is het aller moeilijkst. Je gaat aan alles twijfelen: of je de juiste afstellingen hebt gedaan en of je het parcours nog kent.”
'Mooiste ervaring ooit'
Ondanks dat alles weet Folkertsma zeker dat hij volgend jaar weer terug wil. “Ik ben nu een week thuis en denk nog steeds elke dag aan de Isle of Man. Volgend jaar wil ik al het gedoe met financiën en personeel zo snel mogelijk rond hebben. Dan kan ik me beter voorbereiden op de race. Het blijft een gevaarlijke race, maar het is wel 1 van mijn mooiste ervaringen op de motor ooit.”
)
)
)
)
)
)
)
)