)
)
)
)
)
)
Het zit er weer op, het WK handbal. We hebben een nieuwe wereldkampioen, Frankrijk, en Nederland moet genoegen nemen met een bronzen plak. Maar wel een plak met een dikke vetten gouden rand, want wat hebben ze er voor geknokt. We blikken nog een keertje terug op het WK vol bloed, zweet en tranen.
Al voordat het toernooi begon, was de grote vraag: hoe zit het met de vorm? Van speelsters als Nycke Groot, die een paar weken uit de running is geweest met een bovenbeenblessure, en Estavana Polman die in juni nog beviel van haar dochtertje Jesslynn. Dat het met die vorm nog niet helemaal lekker zat, zagen we tegen Zuid-Korea: er werd met 22-24 verloren.
Niks aan de hand
Geen paniek, Nederland verliest wel vaker de eerste wedstrijd op een groot toernooi en toen kwam het ook steeds goed. Er volgden 2 wedstrijden om even wat vertrouwen te tanken, tegen China en Kameroen. De Chinezen werden opgerold met 40-15, maar tegen de Kameroeners ging het een stuk moeizamer dan gedacht: 29-22. Het werd een worstelpartij en na afloop waren we blij dat iedereen heel was gebleven, maar echt lekker voor het zelfvertrouwen was het niet.
Tekst loopt door onder de foto
Opbloeien
Ook tegen Servië, weliswaar een echt handballand, liep het niet helemaal lekker. Voorsprongetjes werden steeds weggegeven en de bal ging niet gemakkelijk tegen de touwen. Nederland sleepte op vechtlust een puntje uit het vuur: 27-27. Eindelijk zagen we dan tegen Duitsland het échte Nederland. Het tempo lag hoog, de dekking stond goed en de samenwerking was top. Het gastland werd met 31-23 vernederd in eigen huis. Was dit dan het keerpunt voor Oranje?
Taaie kluif
Bondscoach Helle Thomsen stuurde Angela Steenbakkers naar huis en haalde de vedette Pearl van der Wissel op de valreep naar Duitsland als joker voor de knock-outfase. Japan was de eerste horde in de 8ste finales. Een tegenstander die Nederland normaal gesproken zonder enige moeite moet kunnen verslaan. Maar makkelijk werd het niet. Na 60 minuten handballen was het zelfs nog gelijk (20-20), en dus werd er verlengd. Gelukkig stonden Polman en Groot op het juiste moment op: 24-26.
Domper
Tegen de Tsjechen in de kwartfinale zagen we weer een Nederland dat de voorsprong meerdere keren uit handen gaf en dat moeite had met aanvallen. Toch werd er redelijk gemakkelijk gewonnen, vooral door een sterke eindfase: 30-26. De confrontatie met regerend wereldkampioen Noorwegen wachtte in de halve finale, die olympisch kampioen Rusland nog vernederde (34-17). De Noren waren veel en veel te sterk en Nederland kwam niet eens in de buurt van de finale: 23-32.
Nog 1 keer opladen
Een flinke teleurstelling, want voor minder dan goud kwamen de Nederlandse handbalsters niet, maar brons was nog het hoogst haalbare. De koppies werden bij elkaar gestoken en er werd nog 1 keer alles gegeven voor het brons, tegen Zweden. Het enige land dat Noorwegen tot dan toe wél wist te verslaan op het WK.
Een ijzersterke 1ste helft leek Nederland moeiteloos die bronzen plak te bezorgen, maar de voorsprong van 6 punten werd weggegeven in de 2de helft. Zweden kwam zelfs op voorsprong, maar Nederland hield de koppies koel en wist dat het allemaal wel goed zou komen. En dat kwam het: 21-24. Het brons was voor onze handbalsters, dik en dik verdiend.
Zo blij als een kind
Ook al is brons geen goud, ze waren zo blij als een kind. Een keer niet de verliezer van de finale, 'maar the best of the rest' noemde Tess Wester het. Niemand had dit WK echt de vorm die het zou moeten hebben: Groot niet, Wester niet en Polman eigenlijk ook niet. Nederland zat niet in een flow, zoals de laatste jaren wel het geval was op een groot toernooi. Maar boeie, we hebben brons, en daar is hard voor geknokt. Want ook dat kunnen ze.
Meiden, bedankt weer! Ik heb van jullie genoten.
)
)
)
)
)
)
)
)