)
)
)
)
)
Na een lang ziekbed overleed de Kroatische kickbokslegende Branko Cikatic op 65-jarige leeftijd. 'De Kroatische tijger' is niet meer en dat doet pijn bij Thom Harinck (76), zijn oude trainer maar bovenal zijn goede vriend. Sportnieuws sprak met Harinck over de vechter die van buiten en in de ring op een meedogenloze tijger leek, maar van binnen enorm hartelijk maar vooral heel lief was.
Doordat het coronavirus zich over heel Europa heeft verspreid, kan Harinck niet afreizen naar Cikatic' vaderland, waar Harinck zelf ook een huis heeft. "Ik kan niet weg of bij hem in de buurt zijn en dat vind ik heel erg." Dat de familie van de vechter hem in een besloten, familiaire kring gaat begraven, snapt Harinck daarom goed. "Ook in Kroatië wordt het afgeraden om met meerdere mensen, kort op elkaar, in dezelfde ruimte te zijn."
Stille uitvaart
Als er nou geen coronacrisis was, had Harinck het wel geweten. Uiteraard was hij dan zelf ook gegaan. "Eigenlijk wilde ik er al weken geleden naartoe maar net op dat moment dat ik wilde gaan, sloot Oostenrijk de grenzen en door Duitsland rijden, kan nu ook niet meer. Vliegen is bovendien ook geen optie. Als er geen corona was en zijn familie hield géén besloten dienst, weet ik zeker dat er hier honderden mensen op af waren gekomen. Branko was, of is, een groot sportman."
Samen maakten Harinck en Cikatic van alles mee. De 2 leerden elkaar kennen toen Cikatic een jaar of 25 was. Harinck was scheidsrechter bij een kickbokstoernooi in Zweden. "Toen vocht hij nog onder de Joegoslavische vlag", herinnert Harinck zich. "Na dat toernooi stapte hij op mij af met de vraag of hij bij mij in Amsterdam mocht komen trainen. Dat keurde ik destijds goed. Sindsdien is Branko nooit meer weggegaan."
Sloper
De reusachtige Kroaat bleek een trainingsbeest van het 1e uur te zijn die bovenal enorm leergierig was. "Branko was altijd op tijd op de training. Sterker nog: in het begin, toen hij nog geen huis en niet zoveel geld had, sliep hij zelfs in mijn gym." Het mondde uit in samenwerking tussen student en meester, wat voor ruim 20 jaar zo doorging.
Cikatic was bijzonder. Niet alleen vanwege zijn trainingslust of uithoudingsvermogen - toen hij in 1993 de 1e kampioen ooit werd in de K1 was hij al 38 (!) jaar oud -, maar ook vanwege zijn gevreesde knockout-power. "Branko was een echte KO-vechter", aldus Harinck. "Hij won zijn meeste wedstrijden daarop. Als Branko echt in vorm was, won hij bijna altijd op KO. Al-tijd. Dat heeft Ernesto Hoost onder andere geweten." Het succes bracht hem en Harinck ver.
With Branko Cikatic and Shinji Nishimura in Solin #muaythai #kickboxing #mma #chakuriki #croatia
Een bericht gedeeld door Thom Harinck (@thomharinck) op
Globetrotters
"We reisden heel de wereld rond. Echt, we zijn overal geweest. Van Japan - daar noemde men hem 'the eye of the tiger, omdat hij zo boos kon kijken -, tot China, Australië, de Verenigde Staten... noem maar op. Samen staan we in Kroatië aldaar in de hall of fame. Ik mocht van Branko, ook na zijn actieve loopbaan op het hoogste niveau, altijd bij hem slapen. In het stadje Solin, dat vlakbij Split ligt en waar Branko vandaan komt, kocht ik later zelfs een eigen huis. Feitelijk woonden wij op een paar minuutjes van elkaar vandaan."
De relatie was toen allang ontpopt in een vriendschapsband. "We hielden altijd contact. In 1998 was ik zelfs zijn getuige op zijn bruiloft. Dan wéét je dat het goed zit", vervolgde Harinck. "Doorgaans moet je, als je in Oostbloklanden iemands getuige wil zijn, wel een héél goede band hebben. Normaal gesproken is dat echt iets voor de familie of voor hele goede vrienden. Nou ja, dat waren wij." Cikatic had vrienden genoeg. Doordat hij zich door zijn succes ontpopte tot 1 van de grootste pioniers de kickbokswereld ooit heeft gekend, was hij ook in eigen land enorm geliefd.
Een bericht gedeeld door Thom Harinck (@thomharinck) op
Een bericht gedeeld door Thom Harinck (@thomharinck) op
Geliefd & gekte
"Kijk, in Japan...", zucht Harinck lachend. "Daar kon hij gewoon niet over straat! Echt niet. Hordes mensen wachtten hem altijd op en in Kroatië was dat eigenlijk niet anders. Helemaal toen hij '93' geschiedenis schreef."
Met 93 doelde Harinck op het eerder genoemde K1-succes. "Toen stonden er 80 man pers ons op te wachten op het vliegveld. 80 man he? In een tijd waarin internet nog niet eens bestond. Schrijvende pers, radio, tv... alles. Branko werd zelfs een keer Sportman van het Jaar in Kroatië, wat - ondanks hun 4 miljoen inwoners - een enorm sportland is. Die waardering... Dat is niet met Nederland te vergelijken."
Peter Aerts, de Nederlandse legende en voormalig pupil van Harinck, werd na Cikatic de gevreesde K1-kampioen. "2 keer op rij", begon Harinck zijn vergelijking. "Bij de 1e keer stond er 1 pers-persoon ons op te wachten op Schiphol. Dat was een kerel uit Best, waar Peter vandaan komt. Het jaar daarna... wat denk je? 2 mensen! Diezelfde man uit Best én een fotograaf. Vechtsport was in Azië al mega, maar ook in Oostbloklanden was het toen al groter dan dat het ooit in Nederland zal worden. Oké, nu is er een beetje publiciteit maar de waardering was destijds al mega."
Cikatic zelf bleef er altijd bescheiden onder. Ondanks zijn imposante voorkomen en aanwezige charisma, ging hij vooral verder waar hij mee bezig was. "Trainen, trainen en nog eens trainen", herinnerde Harinck zich. "En nederig zijn. Die jongen hield overal van: hardlopen, sparren, rondlopen in de sportschool... hij was een voorbeeld voor al mijn andere leerlingen. Als topsporter én als mens." Harinck werd enorm verdrietig toen hij hoorde van zijn overlijden, maar volgens de vechtsportheld is het beter dat Cikatic nu rust heeft.
Ziek
"Ooit kreeg hij een wond in zijn been en dat genas niet goed. In het ziekenhuis kwam daar nog eens een bacterie overheen en ondertussen ging er ook iets in zijn ingewanden kapot dat maar niet beter werd." Cikatic lag een tijd lang in het ziekenhuis in Zagreb, waar Harinck hem opzocht. "Toen dacht ik: 'die redt het niet'. Branko was onherkenbaar. Voorheen was hij enorm gespierd en woog hij 110 kilo. Nu woog hij 64 kilo, kon hij zich nauwelijks bewegen en niet eens lopen."
In zijn laatste dagen bleek Cikatic op: hij wilde niet meer eten en en voelde zich slecht. "Ik belde zijn vrouw Ivana op en die vertelde me dat hij slecht ging", aldus Harinck, die het slechte nieuws al even aan zag komen. "Het is heel triest, maar het is beter zo. Mijn herinneringen aan hem van onze mooie tijden zullen nooit vervagen. Die houd ik voor altijd in mijn hart en dat is het belangrijkste."
Na een langdurig ziekbed is mijn vriend en vechter Branko Cikatic R.I.P. https://t.co/5u5zwNVOpK vechter die Europees en wereldkampioen en tevens de eerste K-1 winnaar in Tokyo in 1993 werd.Ik wens zijn vrouw Ivana en kids Lucia en Bruno veel sterkte toe.Mijn hart huilt!Osu pic.twitter.com/lXIJRG8dKN
— Thom Harinck (@chakurikikancho) March 23, 2020
)
)
)
)
)
)
)
)