)
)
)
)
)
)
Naar binnen trekken. Schieten. Steeds weer opnieuw, simpel, voorspelbaar. Maar toch dodelijk effectief als Arjen Robben het doet. Of het deed. Want in het shirt van het Nederlands elftal zullen we het hem niet meer zien doen. Niet meer voor het echie, in ieder geval.
We zullen Arjen Robben nooit meer op de teen van Iker Casillas zien schieten. We zullen Robben nooit meer zien vallen over een Mexicaans been. We zullen Robben nooit meer een WK-medaille om zien krijgen. We zullen Robben nooit meer geblesseerd uit zien vallen. We zullen Robben nooit meer scheldend en vloekend voor de camera zien na een nederlaag van Oranje. We zullen Robben nooit meer zien schitteren.
Dinsdag 10 oktober 2017 klonk voor Robben de laatste keer het Wilhelmus in een voetbalstadion – als we zijn afscheidswedstrijd even niet meerekenen. Over zijn wangen liepen tranen. Stoïcijns bleef hij staan en meezingen, alsof ze er niet waren. Maar ze waren er wel. Er liepen tranen over de wangen van een man die 14 jaar lang zijn ziel en zaligheid in het Oranje-shirt stak.
Robben wilde waardevol afscheid nemen, in de laatste WK-kwalificatiewedstrijd, tegen Zweden. En dat deed hij. Een enorm slecht ingeschoten penalty – laten we wel eerlijk blijven – werd uitbundig gevierd. Zijn 2e doelpunt was van enorme klasse. Met de rug half naar het doel, besloot Robben toch in 1 keer te schieten. Een doffe knal in het doel.
Een man met een herkenbare beweging. Een man van glas. Een man van klasse. Een aanvoerder. Een leider. Een opjutter. Een dribbelaar. Een afmaker. Een egoïst. Maar tegelijkertijd een teamspeler. Een legende.
Naar binnen trekken. Schieten.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)