)
)
)
)
)
)
Na een typisch eredivisie-weekend, met veel goals en nog meer spektakel, is er 1 moment dat bij Sportnieuws-redacteur Trevor is blijven hangen. Hij vraagt zich of racisme ooit volledig uit de voetballerij verbannen kan worden. Hij heeft het over de afloop van VVV-Venlo tegen PSV, waarbij 'supporters' van de Limburgse club racistische teksten riepen naar onder anderen PSV'er Joshua Brenet.
Het is 1996 en het Nederlandse (voetbal)publiek brandt los over 1 specifieke foto van de selectie van het Nederlands elftal. Het beeld spreekt voor zich: alle blanke spelers zitten tijdens het eten aan dezelfde tafel en - alsof het afgesproken was - hebben ook de donkere spelers elkaar gevonden. Het land spreekt schande van de zogenaamde verdeeldheid tussen wit en zwart en geeft het bekende voorval de naam 'de kabel'. De verklaring die jaren later volgde (de kok had 'cultureel' gekookt, vandaar dat de eet-liefhebbers apart van elkaar zaten), leek niemand iets te boeien. Alsof het verhaal achter de foto niet belangrijker is dan het beeld zelf:
'Dat was vroeger zo'
Dat waren andere tijden, hoor ik mensen zeggen. Diezelfde lui hoor ik zeggen dat dik 21 jaar geleden de woorden racisme en voetbal nauwelijks tot nooit in 1 en dezelfde zin ter sprake kwamen. Hoewel iedereen volgens artikel 1 van de Nederlandse grondwet gelijk is aan elkaar, nam het racisme op de - niet alleen vaderlandse - velden toe. Gevolg? Wereldwijde campagnes om racisme te bestrijden. "Say no to racism", zeggen de voetbalsterren van nu tegen ons. Ze kijken serieus, en ze menen het ook. Sommigen zijn zelf slachtoffer geweest van verrotte spreekkoren. Anderen waren zelf schuldig aan bepaalde acties, maar werden daarvoor bestraft en boden netjes hun excuses aan.
Kenneth Perez, tegenwoordig tv-analist bij FOX Sports, was eind 2006 zo'n zelfde sorry-zegger. Als actief speler van Ajax schold hij in een wedstrijd tegen FC Twente de grensrechter uit voor 'kankerneger'. Opnieuw reageerde Nederland pislink: Perez was een schande, Ajax moest ingrijpen en de KNVB hem een schorsing opleggen. De Deen wist niet precies meer wat hij gezegd had, maar kwam er met een standje van toenmalig trainer Henk ten Cate, een paar keer meetrainen bij het 2e elftal en een 'verrassend' excuus-betoog best prima vanaf: het voorval was uit de lucht en de actie werd vergeven. Het enige dat overbleef was het probleem racisme zelf. Dát verdween ook toen niet.
Geen steek verder
Net als je na de actie 'geef racisme de rode kaart' dacht dat Nederland écht op de goede weg was, barstte in november 2014 de bom op sociale media. De toen voor PSV spelende Memphis Depay postte een selfie van hem met zijn maatjes bij het Nederlands elftal. Het waren natuurlijk niet al zijn matties, maar diegene die hij op de foto zette, hadden allemaal een kleur. Wat er gebeurde? De racistische reacties stroomden binnen en waren niet om aan te zien. Een aantal van die driftig tikkende, heftig geëmotioneerde reaguurders werden veroordeeld voor de uitspraken. Op de vraag of het nou eindelijk eens klaar was met dat gedoe rondom racisme, wist iedereen het antwoord al.
Wat men er ook aan probeert te doen, racistische voorvallen zijn er altijd. Moet het onderwerp dat de meeste 'ja, maar'-antwoorden opwekt, en waar uren over doorgepraat kan worden, wel zo breed uit worden gemeten? Het waren in Venlo toch maar een paar gekkies die vervelende teksten schreeuwden? Hoewel die individuen persoonlijk niet de aandacht verdienden die het onderwerp kreeg, blijven juist zij de oorzaak van het probleem. Het probleem racisme. Het probleem dat bij de daders ('ik, een racist?') kennelijk alleen opduikt na emotionele verliespartijen en ander aangedaan onrecht.
)
)
)
)
)
)
)
)