)
)
)
)
)
)
Wie een jaar geleden aan iemand voorstelde om een vrouwenvoetbalwedstrijd te bezoeken, werd voor gek verklaard. Nu ligt dat totaal anders en aan wie hebben we allemaal te danken? Juist, aan de Oranje Leeuwinnen! Zij sloten het voetbaljaar dinsdagavond af tegen Ierland (0-0) en daarom blikken wij terug.
2017 begon allemaal met een oefeninterland tegen Roemenië. In het Spaanse San Pedro del Pinatar waren de Leeuwinnen op 20 januari met 1-7 te sterk en daar begon de ultieme EK-honger. Zo'n toernooi, in eigen land: hoe mooi zou het wel niet zijn om dat te winnen? De kansen zouden er ongetwijfeld zijn.
Moeilijke poule
Nederland was echter wel ingedeeld in een lastige poule. Uit de lotingballetjes kwamen België, Denemarken en Noorwegen als groepsopponenten. Vooral Noorwegen deed ons een beetje bibberen, want het land stond in 2013 nog in de EK-finale. Bovendien is het vrouwenvoetbal in Scandinavische landen een tikkeltje verder dan in Nederland en daarom is het altijd oppassen.
Road to WEURO
Er werd daarom volop geoefend in aanloop naar het toernooi. Zo deden de vrouwen in maart mee aan de Algarve Cup. Verder dan een 5e plaats wist Oranje niet te komen, maar omdat er alleen van Australië werd verloren bleef dat goede gevoel toch hangen. In de maanden daarna werd IJsland met 4-0 aan de gezet en moest Oostenrijk het ontgelden (3-0). De 1-2 nederlaag tegen Frankrijk was misschien een klein smetje, maar daar stapten onze vrouwen makkelijk overheen.
En toen stond eindelijk het EK voor de deur. De dagen voorafgaand aan het toernooi pakten de media flink uit met artikelen en items over deze ploeg. Want wie waren eigenlijk de speelsters van Oranje? Zo hadden heel veel mensen voor deze zomer nog nooit van Lieke Martens of Shanice van de Sanden gehoord. Laat staan van bondscoach Sarina Wiegman. Stuk voor stuk waren het allemaal spontane meiden die gewoon van een lekker potje voetbal hielden (en nog steeds houden).
Dat was meteen te zien in de 'uitzwaaiwedstrijd' aan de vooravond van het toernooi. Wales kreeg 5-0 klop en de oranjekoorts steeg plots tot grote hoogte. Dit opwarmertje zorgde er wel voor dat de druk hoger werd, er lag een zware last op de schouders van de Leeuwinnen: vrouwenvoetbal populairder maken in Nederland.
Een sprookje
Bij de openingswedstrijd was al goed te zien dat het leefde. De tribune was stampvol en overal waar je keek zag je maar één kleur: oranje. De fans hielpen de Nederlanders op 16 juli door deze openingswedstrijd heen, want het was een taaie pot. Noorwegen bleek inderdaad een lastige tegenstander, maar gelukkig was daar Van de Sanden. Na een uur spelen prikte zij de 1-0 binnen en dat zou later de beslissende blijken.
Het tweede duel, met Denemarken, was weer niet bepaald een sprankelende pot. Opnieuw werd er met miniem verschil gewonnen (dit keer door een doelpunt van Sherida Spitse), waardoor Nederland de kwartfinale bijna kon ruiken. Hiervoor was een 1-2 zege op België een paar dagen later genoeg. Weer was het Spitse die doeltrog, evenals Lieke Martens. Martens, die haar klasse al een paar keer had laten zien, kon zo eindelijk een doelpunt noteren. En dat de Belgische Tessa Wullaert nog scoorde? Ach, die was er alleen voor de statistieken.
De oranjekoorts hield aan en de stadions waar Oranje moest spelen raakten uitverkocht. Iedereen voelde dat er wat moois in de lucht hing. In de kwartfinale moest het volgende Scandinavische land worden uitgeschakeld, Zweden, wat dit keer iets makkelijker ging: 2-0.
Volgende horde: Engeland. Wie o wie zou er naar de finale gaan? Het werd Nederland. De handelsmerken van de ploeg van Wiegman (creativiteit, flair, vrolijkheid, aanvallend) kwamen ook hier weer bovendrijven, zorgde voor een 3-0 overwinning en gaf Oranje waar het recht op had: een finaleplaats.
Dé finale
Op 6 augustus was het dan eindelijk zover. In de Enschedese Grolsch Veste zou een ware thriller plaatsvinden. Beide landen maakten er in het begin een echt feestje van. Al leek dat feestje al binnen 5 minuten verpest te worden door Denemarken. Kika van Es stapte een beetje wild in op Sanne Troelsgaard, die in het Oranje-strafschopgebied viel en een penalty kreeg. Zo'n buitenkansje hoef je Nadia Nadim niet te geven. De Deense 'superspits schoot prima raak: 0-1.
Gelukkig liet Oranje zich niet snel klein krijgen. Binnen 5 minuten was de opgelopen schade alweer hersteld. Shanice van der Sanden zette haar motortje weer eens lekker aan, zoefde langs haar tegenstandster, legde uitstekend voor en Vivianne Miedema stond op de goede plek om binnen te schieten: 1-1. En toen waren er nog maar 12 minuten gespeeld.
Nog voor de rust scoorden beide landen nog een keer (eerst Nederland via Martens, daarna Denemarken via Harder) en daarom was iedereen wel toe aan een pauze. Gelukkig wist Wiegman onze Leeuwinnen goed toe te spreken en konden na de volgende 45 minuten de handen in de lucht. Spitse en Miedema hadden voor een 4-2 overwinning gezorgd en groot feest kon er worden gevierd.
Ander leven
Zo begon het nieuwe leven voor de kersverse Europees kampioenen. Vanaf nu zouden ze worden herkend op straat en zouden ze voor altijd zijn opgeslagen in ons sportgeheugen. Ook op persoonlijk vlak maakten een paar dames grote veranderingen mee. Zo stond Lieke Martens, die zelfs een transfer naar FC Barcelona verdiende, naast Lionel Messi op het podium toen ze werd verkozen tot Europees- en Werldvoetbalster van het Jaar. Daarnaast werd bondscoach Wiegman door de FIFA benoemd tot Coach van het Jaar.
En nu?
2017 werd afgesloten met 17 overwinningen uit 21 wedstrijden. Hierin werd 52 keer gescoord en kregen we er maar 12 tegen. Topscorer werd Vivianne Miedema met 19 doelpunten en Shanice van de Sanden gaf de meeste assists: 7. En nu? In 2018 gaan de Leeuwinnen proberen zich te plaatsen voor het WK van 2019 en daar gaan we natuurlijk weer voor goud!
)
)
)
)
)
)
)
)