)
)
)
)
)
)
Bram Tankink is misschien wel de grootste, nog actieve cultheld op de fiets. Hij is bezig aan zijn laatste seizoen als profwielrenner en heeft ons in bijna 18 jaar meerdere malen vermaakt. Toch is die clown maar een deel van wat Tankink ons laat zien. In een groot interview met De Volkskrant toont hij ook zijn kwetsbare kant.
Zijn zusje is spastisch en dus ging vroeger alle aandacht in het gezin Tankink naar haar. Bram cijferde zichzelf weg en stond in dienst van zijn familie. Pas in 2000 kon hij voor het eerst een profcontract tekenen bij Domo-Farm Frites, de voorloper van Quick-Step. Drie weken na zijn contractondertekening overleed zijn vader plotseling aan een hartaanval tijdens het hardlopen. Pas 2 jaar geleden, toen hij in therapie ging, kon hij dit alles een plekje geven. Ook een gehoorbeschadiging, die hij in 2007 opliep en die steeds erger werd. "Ik moet dat ergens in 2007 hebben opgelopen. Ik ben in die periode hard gevallen met de fiets en op een feestje geweest waar de muziek te hard stond. Vanaf dat moment heb ik een piep in mijn oren. Na een etappe kon ik urenlang wakker liggen op mijn hotelkamer. Gek werd ik er van."
Niet goed verwerkt
Tankink schakelde na het overlijden van zijn vader over op de overlevingsmodus. "Ik heb de dood van mijn vader heel klinisch benaderd, zo van: ik heb nu een nieuw leven en daar hoort geen vader meer bij. Punt", zegt hij tegen De Volkskrant. Pas veel later, toen hij in therapie ging, kwam hij er achter dat hij de dood niet goed heeft verwerkt. Het zorgde voor een valse start van zijn carrière. "Door mijn jeugd heb ik het wielrennen altijd enorm kunnen relativeren. Misschien ben ik daardoor nooit verder gekomen dan knecht, maar ik heb wel 18 jaar met plezier mijn werk gedaan. Dat kan niet iedereen zeggen."
Therapie
Hij zegt dankbaar te zijn voor de kansen die hij heeft gehad in zijn carrière. Plezier heeft hem 18 jaar lang voortgedreven. In die zin was hij ook écht een lolbroek. 'Maar met die lach heb ik ook een hoop weggelachen, zo eerlijk moet ik zijn. 2 jaar terug liep ik vast. Ik had waar ik altijd van droomde, een normaal gezin, maar door het fietsen was ik altijd van huis. Ik voelde me tekortgedaan door een aanbieding van Lotto-Jumbo. En die piep in mijn oren werd steeds heftiger. Mijn vrouw zei: ga eens met iemand praten. De vrouw bij wie ik in therapie zat zei: je hebt jezelf altijd weggecijferd. Voor je ouders, je zusje, voor al die kopmannen. Maar vind je zelf dat je er mag zijn, Bram?"
'Wat een kutvraag'
"Ik dacht nog: wat een kutvraag. Het heeft me maanden beziggehouden. Maar het is wel de kernvraag natuurlijk. Ik ben me toen heel bewust geworden van de dood van mijn vader, de handicap van mijn zusje, het schuldgevoel richting mijn gezin. Kennelijk is er door die gesprekken iets van me afgevallen, want daarna is de piep in mijn oren met 80 procent verminderd. Ik geniet optimaal van het wielrennen en durf nu hardop te zeggen: ja, je mag er zijn, Bram."
)
)
)
)
)
)
)
)