)
)
)
)
)
)
De Bermuda-driehoek is een mysterieuze, denkbeeldige driehoek in de oceaan. Op onverklaarbare wijze verdwijnen daar met enige regelmaat schepen en vliegtuigen van de radar, waar vervolgens nooit meer wat van wordt vernomen. Zo'n vergelijkbaar mysterieus stukje aarde komt het wielerpeloton zondag ook tegen tijdens Parijs-Roubaix: Het Bos van Wallers.
Renners met weinig zelfvertrouwen of zij die niet in de kasseien gespecialiseerd zijn, bibberen als ze alleen al denken aan dat bos. Of het nou een regenachtige horror-uitstraling heeft of dat het zó stoffig is dat je geen hand voor ogen ziet; het immense bos, met een prachtige kasseienstrook van dik 2 kilometer erin, boezemt angst in. Ook bij ervaren rijders van de Hel van het Noorden.
3 monumenten van klassiekers
Zondag, na dik 161 kilometer koers, is het weer zover. Bij de gedachten aan de voorjaarsklassiekers, doemen er 3 beelden op: De Muur van Geraardsbergen (vorige week gereden), de oogverblindend witte huisjes bij Milaan-Sanremo (aan het begin van het seizoen) en het Bos van Wallers. Elk jaar weer is het een stukje koers om watertandend naar uit te kijken.
Geen beelden, wat gebeurt er?
Renners die Het Bos trotseren, komen er anders uit dan dat ze er in zijn gegaan. Beelden van ín het bos zijn nooit te zien. De helikopters zien niks door de dikke bladeren en de motoren met daarop helden van cameramannen hebben al moeite zat om recht te blijven rijden. Beelden zijn schokkerig, haperen en vallen uit. Onmogelijk om te zeggen wát er nou precies gebeurt in dat Bos.
Huilend in de ploegwagen
Feit is dat renners soms niet uit het bos weten te komen. Zo onder de indruk of zo hard onderuit gegaan dat ze door de beschutting van de ploegwagen huilend richting finish rijden. Op dat moment is Parijs-Roubaix eigenlijk pas ècht begonnen.
Er bestaat zelfs een ode aan het gevreesde bos!
)
)
)
)
)
)
)
)