)
)
)
)
)
Toen Dafne Schippers bij de Zomerspelen te Rio in 2016 zilver veroverde, was de sprintster totaal niet tevreden. Uit woede smeet ze haar spikes op de grond. Ze was gewend te winnen. Nu, in 2021, zou een 2e plek in Tokio een enorme meevaller zijn. Inmiddels is Schippers gewend niets meer te winnen, ook geen zilveren plakken.
"Het is bizar wat er allemaal is gebeurd”, zegt de sprintster tegen het AD. De laatste 2 jaar is ze vaak ernstig beperkt door haar rug. "Het is niet dat ik nu zeg van: ik ga gewoon voor de medailles meedoen", zegt ze. De realiteit is dat anderen simpelweg sneller zijn. "Maar ik blijf keihard werken en hopen dat ik nog steeds harder ga en dat gevoel terug ga krijgen."
Rana Reider
Waar en hoe ging het mis met de loopbaan van Schippers? Achteraf gezien was de keus om de Amerikaan Rana Reider aan te stellen als trainer niet zo gelukkig. Reider had een geweldig cv, maar zijn methodes sloegen niet aan en hielpen Schippers de vernieling in. "Ik ben behoorlijk overtraind geweest, na 2017."
Ook zat Reider te kloten met de paslengte van Schippers, want die deugde volgens hem niet. "Als je er 2 jaar aan hebt gewerkt dat die pas veel korter en veel krachtiger is, is dat heel moeilijk daarna weer terug te draaien. Wat is dan weer mijn natuur? Het is dan zoeken naar waar dat eigenlijk ligt", legt de Utrechtse uit.
Hoop
Nu moet Schippers zich vastklampen aan de hoop dat er 1 dag komt dat haar lichaam meewerkt. "Ik weet dat ik het nog kan. Dat ik het talent heb, de snelheid. Het is wachten totdat het allemaal op zijn plek valt." De olympische omgeving prikkelt haar in elk geval op en top: "Ik kan echt meer geven op zo’n toernooi. Ik hou wel van die strijd om het tóch weer te laten zien. Nu is het hopen dat mijn lijf dat ook wil."
)
)
)
)
)
)
)
)