)
)
)
)
)
)
Adriano, beter bekend als de ‘Koning van Milaan’, was een van de grootste voetbaltalenten van zijn generatie. In 2004 tot 2009 speelde hij bij Inter Milaan en Brazilië waar hij met zijn kracht, techniek en doelpunten een van de populairste spelers werd. Maar het leven van de Braziliaanse spits nam een dramatische wending. Adriano verloor zijn carrière en zijn leven aan alcohol en verdriet.
In een openhartige tekst van ‘The Players Tribune’ schrijft de 42-jarige Adriano voor het eerst uitgebreid over de donkere periode in zijn leven. In zijn autobiografie, Meu Medo Maior (Mijn Grootste Angst), beschrijft hij de pijn achter de succesvolle voetballer die ooit werd gezien als de opvolger van Ronaldo. Daaruit bleek dat de echte strijd niet op het veld begon, maar daarbuiten.
Drankprobleem
De Braziliaan die ooit zo indruk maakte met zijn talent en potentieel, worstelde al op jonge leeftijd met een leegte die hij niet kon vullen. Zijn eerste kennismaking met alcohol was op 14-jarige leeftijd, tijdens een feestje in zijn gemeenschap. Hoewel zijn vader hem hardhandig probeerde tegen te houden, verloor hij deze strijd.
'Grootste verspilling'
"Ik ben de grootste verspilling in het voetbal", blikt de Braziliaan terug. 'Ik heb mezelf de vergetelheid in gedronken. Ik houd er niet van om uitleg te geven. Maar dit is de uitleg. Ik drink nog steeds. Omdat ik de belofte die ik was dan kan vergeten. Hoe ouder ik word, hoe meer pijn het doet. Ik leef in een razende woestenij.'
Verlies van zijn vader
Adriano’s jeugd in de Braziliaanse wijk Villa Cruzeiro, een van de gevaarlijkste favelas van Rio de Janeiro, was allesbehalve makkelijk. Feesten en alcohol waren er aan de orde van de dag en zijn familie had te maken met grote problemen. Het grootste verlies van zijn leven was de tragische dood van zijn vader, die werd geraakt door een verdwaalde kogel. Dit verlies had een enorme impact op de voetballer, die daardoor voorgoed veranderde.
'Mislukkeling'
Zijn carrière in Europa kende een hoogtepunt bij Inter Milaan, maar het was nooit het droomleven dat hij had gehoopt. In plaats van geluk en succes, voelde Adriano zich vaak eenzaam en verloren. Met kerst belde hij huilend zijn moeder vanuit het huis van teamgenoot Clarence Seedorf.
"Ik voelde me als een mislukking," vertelde hij over zijn tijd in Italië. Ondanks zijn prestaties op het veld, werd het verdriet steeds groter en het alcoholgebruik zijn manier om die pijn te verdringen.
De glans van het sterrenleven waar veel voetballers van dromen, bleek voor Adriano geen oplossing. Zelfs de steun van Inter-coaches als Roberto Mancini en José Mourinho kon hem niet helpen. "Ik kon niet doen wat ze vroegen, ik moest terug naar mijn roots, naar de straat waar ik vandaan kwam," zei hij.
)
)
)
)
)
)
)