)
)
)
)
)
)
347 interlands, 3x zilver op het EK en een 4de plek op de Olympische Spelen. De interlandcarrière van volleybalster Robin de Kruijf in een notendop. Een van de smaakmaaksters van de Nederlandse volleybalsters zet er een punt achter. Op een vreemd moment wellicht. Want het WK in eigen land staat net voor de deur.
Terwijl storm Eunice over Nederland raast belt Sportnieuws.nl met Robin de Kruijf. Ze is dan net klaar met de training bij haar club Imoco Volley in Conegliano, Italië. “Het is hier wel een stukje beter, hè?”, klinkt het opgewekt. “Ik hoor dat het bij jullie flink tekeer gaat.” Dat kun je wel zeggen, maar we pakken even een momentje van rust voor wat vragen aan de topvolleybalster.
Waarom stopt ze?
30 jaar. Dan ben je als sportvrouw nog lang niet versleten, zou je zeggen. “In de bloei van mijn leven? Dat voelt in de sportwereld niet altijd zo, maar ik voel me inderdaad nog hartstikke goed. Waarom dan toch stoppen als international? Omdat het mooi is geweest. Natuurlijk is het WK in eigen land een mooie afsluiting, maar dan zou ik weer de hele zomer moeten trainen. Dat heb ik er gewoon niet meer voor over en dan zit ik de rest van het team alleen maar in de weg.”
‘Ik word er niet meer gelukkig van’
“Er is ook ieder jaar weer iets. Dat je denkt, ach we doen nog even dit, we doen nog even dat. Na de zomer komt al heel snel weer de kwalificatie voor de Olympische Spelen. Pakken we dat ook nog even mee? Op een gegeven moment dacht ik gewoon: jammer dat het nu net voor het WK in eigen land is. Dat nu ook tegelijkertijd Yvon Beliën stopt, maar klaar is klaar. De twijfels zijn er al langer en ik kan het wel uit blijven stellen, maar ik moet het nu gewoon doen. Ik word er niet meer echt gelukkig van en dan vind ik mezelf ook niet meer leuk. Dus is er maar 1 keuze.”
Veel bereikt, geen ultieme bekroning
De generatie waar De Kruijf onderdeel van uitmaakt, heeft het vrouwenvolleybal in Nederland weer écht op de kaart gezet met 3x zilver op het EK en een 4de plek op de Olympische Spelen. De absolute, ultieme bekroning is echter uitgebleven. “Zo kun je het inderdaad bekijken. We werden inderdaad altijd gezien als het ‘net-niet-team’, maar ik ben mezelf gaan realiseren dat wij eigenlijk maar een heel klein landje zijn. Waar volleybal helemaal niet zo’n grote sport is.”
“Dat je dan zoveel hebt kunnen bereiken, is natuurlijk geweldig. Toen ik er nog middenin stond, had ik er natuurlijk flink de P in dat we steeds net niet die gouden medaille pakten. Nu ik er echter wat meer van een afstandje bekijk, besef ik ook dat we niet moeten onderschatten wat we als klein landje gepresteerd hebben. Dat is toch wel ongelooflijk.”
Bizarre avonturen als international
De lol met de meiden gaat ze missen, maar de herinneringen zullen altijd blijven. Wat zal Robin nooit meer vergeten? “In Puerto Rico zaten we in een of andere discobus waar de toeters en bellen letterlijk aanhingen. Of in Argentinië, daar zaten we echt in de middle of nowhere. De reis er naar toe was al een hel. Kwamen we in een hotel waar de honden geen brood van lusten en in het plaatsje was werkelijk helemaal niets te doen. Zo’n plekje uit een horrorfilm. Dat je denkt: ‘wij worden straks overvallen en dan horen ze nooit meer iets van ons.”
“Dan hadden we ook nog te maken met Celeste Plak die alles aan wil raken. In Argentinië had je van die enorme spinnen die vanuit het dak van de sporthal naar beneden kwamen en die wilde zij dan wel even vangen. Of in Brazilië. Daar kwamen we in een hal terecht zonder muren. Dus alleen drie steunpunten met een dak erboven. De vloer was helemaal vochtig geworden en op een gegeven moment begon het Braziliaanse team samen met het publiek maar te dansen in plaats van te trainen. We hebben onze ogen uitgekeken. Dat soort avonturen ga je missen, maar ik heb er gelukkig genoeg meegemaakt.”
Selfie met een pak wasmiddel in de hand
In Nederland is De Kruijf nog een relatief onbekende, maar in Italië waar ze inmiddels al jaren actief is, wordt ze regelmatig aangeschoten in het dagelijks leven. “Vandaag nog in de supermarkt. Ik stond met een pak wasmiddel in mijn hand en toen kreeg ik plotseling een telefoon in mijn hand gedrukt om effe een selfie te maken. Ja, dat is hier wel veel meer dan in Nederland. Ik woon natuurlijk ook in een klein plaatsje, dus iedereen weet het wel. Lange vrouw, dat is een volleybalster.”
Dát gedeelte van het leven als volleybalster gaat ze niet missen. “Nee! Ik mis Nederland. Lekker onbevangen mijn ding doen zonder herkend te worden. Ik hou daar helemaal niet van. Vind het eerder vervelend. Dat lekkere nuchtere Nederlandse. Dat mis ik heel erg. Ik mis Utrecht. Lekker met iedereen een babbeltje kunnen maken. Het zijn de kleine stomme dingen die ik mis.”
“Ik wil meer ervaren buiten het volleybal om’’
Dat ze terugkeert naar Nederland is dus wel zeker. Wanneer dat is en in welke hoedanigheid dat is, dat weet De Kruijf nog niet. “Ik heb altijd gezegd dat ik op mijn 30ste zou stoppen met volleybal. Nu ben ik 30 en wil ik helemaal nog niet stoppen. Ik ben wel op een punt gekomen dat ik meer dingen wil ervaren buiten het volleybal. Dat is ook wel versneld door het hele Covid-gebeuren, waardoor we 8 maanden in een bubbel hebben gezeten. Met alles in het teken van volleybal en niets daarbuiten. Waar ik uiteindelijk mijn carrière ga afsluiten? Geen idee. Het zou wel leuk zijn om nog een jaartje in Nederland te spelen. Dan moet ik het natuurlijk ook fysiek nog aankunnen. Het lijkt me wel grappig, maar we gaan het zien.”
)
)
)
)
)
)
)
)