)
)
)
)
)
)
SEEFELD - We waren hem eigenlijk al vergeten, toch? Ibrahim Afellay (28). Een rasvoetballer, een begenadigde aanvaller, een speler voor wie je naar het stadion komt. Hij voegde zich vorige week voor het eerst sinds 2 jaar weer bij het Nederlands elftal.
2 zware blessures, een gescheurde kruisband en een gescheurde pees in zijn bovenbeen, sloegen een gat in zijn carrière. Achter zijn naam staan 44 interlands, het hadden er 84 kunnen zijn. „Een mens is kwetsbaar, of je nu voetballer bent of niet”, aldus Afellay. „Ik ben nooit iemand geweest die zijn toekomst plant. Maar de bevestiging daarvan krijg je als je dit soort dingen meemaakt.”
Opgeven geen optie
Het is de andere kant van de medaille van het leven als profvoetballer, ver weg van de kolkende stadions en de roem en glamour. Opgeven was geen optie. „Mentaal word je heel erg op de proef gesteld. Datgene wat ik het liefste doe is voetballen, vanaf dat ik een kind was. Dat werd me ontnomen, zo voelde dat. Er zijn zat voorbeelden van spelers die zich niet meer weten terug te knokken na 1 zware blessure. Ik heb er 2 gehad, 2 hele zware, en ik ben nu weer terug. Dan denk ik dat het mentaal wel goed zit.”
Onderbroekenlol
Hij wil nu doen wat hij altijd het liefst heeft gedaan. Lopen, sprinten, pingelen, schieten. Onderbroekenlol in de kleedkamer. De spanning van een topwedstrijd, de tegenstander uitdagen. Voetballen, zonder ballast. „Ik besef nu dat er altijd dingen op je pad kunnen komen waarop jezelf geen invloed hebt. Dat ik weer terug ben, geeft me een onbeschrijflijk gevoel.”
Lees het hele verhaal met Afellay in de krant van maandag 8 september.
)
)
)
)
)
)