)
)
)
)
)
)
Huil gerust mee met de hartverscheurende wieleropera die vandaag op de flanken van de Pyreneeën een volgende akte kent en waarvan de bitterste tranen van Tonina Pantani zijn. Zij speelt de door het lot gekwelde vrouw, die al tien jaar lijdt onder het verlies van haar zoon. De triomferende held heet Vincenzo Nibali. De tragische anti-held Marco Pantani. Waar Nibali op indrukwekkende wijze deze Tour naar zijn hand zet, stierf Pantani op 14 februari 2004 in een hotel in Rimini aan een hartstilstand. Cocaïne, andere verdovende middelen, wat de reden was voor zijn dood is nooit officieel bekend gemaakt. Wel is zeker dat de keurige Nibali het qua populariteit nooit kan winnen van de laatste Italiaan die - in 1998 - de Tour won. Met zijn glimmende schedel was Pantani toen het heldere lichtpunt in de verder verrotte Tour Dopage.
De spectaculaire klimmer Pantani werd aanbeden, niet alleen tijdens zijn hoogtijdagen, maar op zijn meest donkere momenten. Na zijn dood werd de mythe rond Il Pirata alleen maar groter. Na 16 jaar krijgt het Olifantje - de bijnaam die meer past bij zijn knuffelstatus dan De Piraat- eindelijk een opvolger. Een man die beseft dat hij geen Pantani is of ooit zal worden en daar vrede mee heeft. Op 14 februari dit jaar deed Nibali mee aan een door Mamma Pantani georganiseerde herdenkingstocht voor haar overleden zoon. Na afloop werd hij door Totina Pantani naar voren geroepen en kreeg hij een van de gele truien van Marco Pantani. Nibali moest één ding beloven: als hij de Tour zou winnen moest hij haar een van zijn gele truien geven. Mamma, hij komt eraan.
)
)
)
)
)
)