)
)
)
)
)
&format=webp)
Terwijl Mathieu van der Poel zijn armen de lucht in stak voor zijn zoveelste overwinning, is een ploeggenoot van hem druk bezig met revalideren. De Duitser Juri Hollmann zorgde in Italië voor de 'akeligste wielerfoto van het jaar'.
Daarvoor moeten we terug naar 15 mei van dit jaar. De 25-jarige Hollmann is net als de rest van het peloton in de Giro d'Italia onderweg van Potenza naar Napels. Dan gaat het gruwelijk mis. Hollmann heeft net wat bidons bij de ploegleiderswagen van Alpecin-Deceuninck voor zijn teamgenoten, als er wordt gevallen. Zijn arm en bekken zijn zwaar gehavend.
)
"Het ging razendsnel", blikt Hollmann terug in een uitgebreid interview met het Nieuwsblad. "Ik kon zelfs niet naar mijn remmen grijpen, weet de Duitser nog. "Ik heb het later nagekeken op mijn Wahoo. Ik ben tegen 67 kilometer per uur op een verkeersbord geknald."
Vreselijk veel pijn
Holllmann opent enkele ogenblikken na de crash zijn ogen. "Ik zag meteen mijn arm. En hoe die niet meer op de juiste plaats zat", aldus de Duitser, die verging van de pijn. "Zoveel dat ik niet eens kon zeggen waar die vandaan kwam. Achteraf besef ik dat het naast die arm mijn bekken moet geweest zijn." Hollmann roept omstanders dat ze hem moeten laten liggen. "Dat er een ambulance moest komen, en toen die er was, of ze mij alstublieft in slaap konden brengen. Vanaf dan weet ik niks meer."
Let op: laatste foto kan schokkend zijn
Hij wordt uiteindelijk via een Italiaans ziekenhuis overgebracht naar het Belgische Herenthals. Net na een operatie aan zijn arm slaat de paniek toe bij de artsen. "Ernstige complicaties", noemt Hollmann het. Hij houdt de details liever voor zichzelf. "Maar het had anders kunnen aflopen. Mijn moeder is al die tijd bij mij geweest. Ze is die dagen tien jaar ouder geworden."
Leven na de crash
Inmiddels is Hollmann druk bezig met zijn revalidatie, al gaat dat niet van harte. Hij beweegt zich voort via krukken, de fiets dient vooral als hometrainer. "Het is al een grote uitdaging om mij op die fiets te hijsen. Ik heb niet genoeg spieren om mijn rechterbeen over mijn fiets te tillen. Zoals ik ook de kracht mis om uit mijn klikpedaal te geraken. Ik moet mijn beide handen gebruiken om mij uit mijn pedaal te helpen."
)
)
Het zorgt ervoor dat de Duitser niet al te ver vooruit kijkt. "Ik zat niet te denken: hopelijk kan ik volgend jaar weer koersen. Ik dacht alleen maar: hopelijk kan ik ooit weer als iedereen gewoon stappen, of met de fiets rijden zoals een normaal persoon", hoopt Hollmann. "Vandaag telt alleen mijn gezondheid."
)
)
)
)
)