)
)
)
)
)
)
Wat is het toch mooi als je je in je favoriete sporten kunt scharen achter iemand die boven de grijze massa uitsteekt. Mannen en vrouwen die immens populair zijn bij de fans en daardoor soms tot grote hoogtes reiken. Maar vaker nog zijn juist die sporters niet de allerbesten, maar behoren ze tot een ander slag: de culthelden.
Will Grigg is er zo eentje. De afgelopen weken gaat het over niets anders dan de spits van Wigan Athletic en Noord-Ierland. Hoewel hij geen minuut speelde op het EK in Frankrijk, groeide hij uit tot de publiekslieveling van heel Europa. Waarom? Omdat één fan vorige zomer een liedje maakte over Grigg, dat vervolgens door fans van allerlei clubs en landen gezongen wordt.
Culthelden in het voetbal
Maar binnen het voetbal zijn er tientallen, zo niet honderden namen te noemen van culthelden. Denk aan Stijn Vreven, Theo Janssen, Sjaak Polak en Barry van Galen. Maar in andere sporten zijn er ook tal van culthelden te noemen. Natuurlijk vergeten wij tientallen sporters die ook deze status verdienen, maar hieronder een selectie van de 'fan-favourites'!
Bram Tankink (Wielrennen)
Bram Tankink kan natuurlijk niet ontbreken in dit rijtje van ultieme culthelden. De nuchtere Tukker die in dienst rijdt van Team LottoNL-Jumbo is niet bepaald een winnaar te noemen. Hij werd Nederlands kampioen bij de beloften in 2001, in 2005 won hij een etappe in de Ronde van Duitsland en in 2011 mocht hij een ploegentijdrit-overwinning vieren. Toch is Tankink een van de meest opgewekte en grappigste renners uit het hele peloton. Dat terwijl hij wielrennen niet eens zo heel erg wil ophemelen: “Wielrennen is helemaal niet zo romantisch. Het is gewoon hard werken. Vijftig procent klote, 49,5 % leuk, het resterende halfje de hemel. ”
Niet alleen in het peloton heeft Tankink de lolbroek aan, ook op Twitter heeft hij regelmatig wat grappigs te melden. Als hij een teamgenoot in de zeik kan zetten doet hij dat, maar ook de natuur is hem niet vreemd:
Betrapt! Hup, zo in het openbaar. pic.twitter.com/GXonszXomb
— Bram Tankink (@bramtankink) 15 juni 2016
Overigens zijn zijn vrienden net zo cult als Tankink zelf. Toen hij in de Tour de France van 2015 een ‘probleempje’ aan zijn achterwerk had (lees: een derde bal, typische wielerblessure) moest hij wel nog ‘even’ de Alpe d’Huez op fietsen. In de op 4 na laatste bocht wist Tankink dat zijn jarige dochtertje zou staan en hij had zijn vrienden gevraagd om een cadeautje te fixen dat hij aan haar kon geven. In de op 5 na laatste bocht gaven zijn vrienden een ingepakt pakketje en toen dochtertje Sara het papier eraf griste bleken het….. (jeu de boules) ballen te zijn.
Mansour Bahrami (Tennis)
Je kunt gewoon niet naar Mansour Bahrami kijken zonder op z'n minst te glimlachen. De Iraans-Franse tennisser staat nu bekend voor zijn entertainment-tennis, maar was 'vroeger' een verdienstelijke dubbelspeler in het ATP-circuit. Met Iran bereikte hij zelfs de Davis Cup. Maar na de Islamitische revolutie eind jaren-70, werd tennis verboden in Iran. Drie jaar lang was Bahrami gedwongen backgammon te spelen, totdat hij naar Frankrijk vluchtte. Zijn spaargeld vergokte hij in het casino, maar gelukkig was hij zijn tennistalent niet kwijtgeraakt. Tegenwoordig wordt hij op verschillende toernooien uitgenodigd om demonstratie-wedstrijden te spelen, waarin hij het ene trickshot na het andere produceert. Ohja, en hij heeft ook nog eens een geweldige snor en idem lach!
Eddie the Eagle (Schansspringen)
Ineens stond ie daar met zijn blije koppie: Michael 'Eddie' Edwards. Op de Olympische Winterspelen van 1988 deed Groot-Brittannië voor het eerst in bijna 60 jaar weer eens mee op het schansspringen. Eddie the Eagle, een jonge vent met een rond brilletje, werd laatste bij zowel de 70 meter als de 90 meter, maar dat mocht de pret niet drukken. Er is zelfs een film van hem gemaakt, wat natuurlijk ideaal is als je een cultheld tot je beschikking hebt. In 1988 ging hij als amateursporter naar de Spelen, mislukte faliekant en was daardoor het onderwerp van nieuwe regels van het Olympisch comité. Sporters moesten vanaf dan in ieder geval iets gepresteerd hebben om mee te mogen doen. Maar dankzij Eddie the Eagle was het kwaad al geschied. Hij werd uitgenodigd in talkshows over de hele wereld en werd zelfs gesponsord door Eagle Airlines. Kwalificaties aan daaropvolgende Spelen mislukten allemaal.
Andy Fordham (Darts)
Denk je aan darts, dan denk je aan dikke buiken, pullen bier en schreeuwen bij 180. De darters zelf dronken gewoon bier op het podium tijdens de wedstrijd. Ongelofelijk maar waar! Niet verwonderlijk dat eigenlijk alle darters culthelden zijn. Darten is een echte volkssport, een fantastische ervaring voor het publiek. 'Wij' hebben Michael van Gerwen, Raymond van Barneveld, maar vooral Co Stompé en Roland Scholten. In Engeland is iedereen een cultheld, maar letterlijk de grootste moet toch wel Andy Fordham zijn. De man met een omvang van een skippybal, armen zo dik als flinke hammen en een kop met bebaarde onderkinnen en vettig lang haar. Geen voorbeeldsporter, maar wel een voorbeelddarter! Bijna was hij er niet meer geweest. Zijn gewicht kostte hem bijna zijn leven. Dus viel hij kilo's af, was hij geen schim meer van zijn vroegere dikke zelf, maar kwam hij toch weer dezelfde kilo's aan. In 2015 maakte hij zijn comeback in de PDC.
Churandy Martina (Atletiek)
Probeer Churandy Martina maar eens chagrijnig te krijgen! De Antilliaanse atleet lacht altijd, behalve als hij rent. En dat kan hij hard! Op het EK atletiek is hij een kanshebber op een medaille en ook op de Olympische Spelen kan Martina weleens een medaille gaan pakken. Hij heeft het altijd over 'de bocht lopen'. En hij zegt altijd dat hij blij is. Als hij lacht, ziet iedereen zijn mooie gouden tand. Hij is zo'n cultfiguur in de atletiekwereld, dat comedian Jandino Asporaat zelfs een zeer populaire persiflage van hem maakte.
Bram Lomans (Hockey)
Bij strafcornerspecialisten denken we de laatste jaren alleen maar aan Taeke Taekema. Een grootheid in het Nederlandse hockey, maar zijn voorganger is een beetje naar de achtergrond verdwenen. Bram Lomans was namelijk ook een strafcornerspecialist. de lange, nuchtere Lomans stond in 1996 in het middelpunt van de belangstelling toen hij het Nederlands team op de Olympische Spelen in Atlanta goud bezorgde. Weliswaar maakte Floris-Jan Bovelander de eerste twee strafcorners, maar Lomans stond daar als bliksemafleider. De emotie na de 3-1 tegen Spanje in de finale, was schitterend!
)
)
)
)
)
)