)
)
)
)
)
)
Het is donderdag precies 7 jaar geleden dat de Duitse doelman Robert Enke het leven verliet. Hij maakte zelf een einde aan zijn leven. Voetballers die plots uit het leven stappen, vergeet je niet snel en roepen vaak bijzondere herinneringen op.
Het is dinsdag 10 november 2009. Een gewone dinsdag, zo lijkt het, als Robert Enke gedag zegt tegen zijn vrouw Teresa en gaat trainen. Maar er is helemaal geen training bij zijn club Hannover ’96. Het is de allerlaatste leugen van één van de beste keepers uit Duitsland, die een verborgen leven leidde.
De Duitser pleegde op 32-jarige leeftijd zelfmoord. De dochter van Enke, Lara, overleed 5 jaar eerder op 1-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartafwijking. Dat kon de doelman maar moeilijk verkroppen.
Enke was altijd moe. Sliep amper en pillen hielden hem op de been. Steeds ratelde die ene gedachte door zijn hoofd. Als ik niet een van de beste ben, dan ben ik wel de slechtste. Op de tribune, op het voetbalveld en op tv had niemand ook maar iets in de gaten.
Direct na het overlijden van Enke barstte in Duitsland de discussie los over depressiviteit bij topsporters. Er werd ingezoomd op de eenzaamheid van een doelman. De Duitse voetbalbond richtte naar aanleiding van deze tragische gebeurtenis de Robert Enke-stichting op om depressiviteit in de voetbalwereld tegen te gaan.
R.I.P. https://t.co/c3I34QU48j
— Sjoerd Maresch (@sjort93) November 10, 2016
'Lachend' het leven verlaten
Op 25 januari 2004 ging Fehér met ‘zijn’ Benfica op bezoek bij het Portugese Vitória Guimarães. Een half uur voor het einde van de wedstrijd werd de Hongaar door Benfica-coach Camacho het veld ingestuurd. Hij kreeg een gele kaart van de scheidsrechter vanwege tijdrekken nadat zijn ploeg net de 1-0 had gemaakt.
De 25-voudig Hongaarse international liep vervolgens lachend weg. Fehér draaide zich om, boog voorover en zakte in elkaar om vervolgens helaas nooit meer op te staan. Zijn hart had het, onder het oog van duizenden toeschouwers en camera's begeven.
Vliegramp Manchester United
6 februari 1958, 15:04 uur. Een zwarte bladzijde in de Europa Cup-geschiedenis. Het elftal van Manchester United keerde terug van de Europa Cupkwartfinale tegen Rode Ster uit Belgrado. Een tussenlanding in München werd de ploeg noodlottig. Het vliegtuig stortte, vlak na het opstijgen, neer. Bekijk hieronder de beelden van een verfilming van de ramp.
Over de oorzaak van de ramp is veel gespeculeerd. Aanvankelijk dacht men dat het om een technisch probleem ging. Achteraf bleek een dikke laag sneeuw de oorzaak te zijn van de vliegramp. De piloot wilde in eerste instantie niet vertrekken, maar United-coach Matt Busby wilde per se terug naar Engeland, omdat een paar dagen later alweer gespeeld moest worden in de competitie.
Slechts enkele spelers overleefden de ramp. Onder hen Bobby Charlton die door doelman Harry Gregg net op tijd uit het vliegtuig werd getrokken. Duncan Edwards overleefde de crash ook, maar overleed 15 dagen alsnog aan zijn verwondingen. Edwards werd beschouwd als het grootste talent van de ‘Busby Babes’, zoals de talentvolle spelers van Manchester United genoemd werden. Coach Busby overleefde de ramp wel. Na 2 maanden werd de Schotse coach ontslagen uit het ziekenhuis.
De namen van de acht overleden spelers zijn: Geoff Bent, Roger Byrne, Eddie Colman, Mark Jones, David Pegg, Tommy Taylor, Liam Whelan en Duncan Edwards.
Marc-Vivien Foé
Lyon, 26 juni 2003. We naderen de 75e minuut in de halve finale van de Confederations Cup tussen Kameroen en Colombia. Kameroener Marc-Vivien Foé ontvangt de bal en speelt deze door naar de voorhoede. Dan gebeurt er iets in de rechterhoek van het beeld. De 28-jarige Foé stort uit het niets ter aarde.
Het gezicht van Foé is duidelijk in beeld, omdat de Franse regie het voorval doorheeft en inzoomt op de middenvelder. Zijn ogen zijn volledig weggedraaid en er komt schuim uit zijn mondhoeken. De spelers op het veld rennen naar Foé en gebaren wild met de armen naar het medisch personeel aan de zijlijn. De voetballer krijgt direct mond-op-mond beademing. De verplegers brengen hem op een brandcard naar de zijkant van het veld. Vrijwel direct na de wedstrijd overlijdt Foé. De middenvelder bleek te kampen met een hartziekte.
Foé was een uiterst populaire speler. Niet alleen in zijn thuisland, maar ook bij de Europese clubs waar hij voor uit kwam als Lens, West Ham United, Olympique Lyon en Manchester City. Hij was geliefd bij de supporters om zijn enorme werklust, zijn vrolijke karakter en uiteraard om zijn voetbalkwaliteiten. Foé wordt nog altijd herdacht. Manchester City bewaart rugnummer 23 en RC Lens speelt nooit meer met nummer 17. Deze rugnummers droeg Foé bij zijn clubs.
David di Tommaso
‘Een laatste groet aan nummer 4. Een groet aan David di Tomasso. Jouw laatste wedstrijd is gespeeld. En de punten zijn verdeeld, die lijden tot een groot verlies.’ Het is een fragment uit een liedje dat na de dood van FC Utrecht-speler David di Tommaso is gemaakt.
De 26-jarige Fransman overleed op 29 november 2005 in zijn slaap aan de gevolgen van een hartstilstand. Zijn laatste wedstrijd was twee dagen eerder tegen Ajax. FC Utrecht won het duel met 1-0. De euforie van de overwinning zou echter niet lang duren. Net overgekomen vanuit Frankrijk speelde ‘DiTo’ zich gelijk in de kijker bij FC Utrecht. Door het publiek werd de 26-jarige verdediger na één seizoen uitgeroepen tot speler van het jaar.
FC Utrecht is een voorbeeldclub wat betreft het eren van een overleden speler. De toenmalige trainer, Foeke Booy, bood het shirt met rugnummer 4 aan zijn vrouw Audrey aan. Hij beloofde haar dat niemand meer het shirt met ‘zijn’ rugnummer zou dragen. Booy vertelde dit in zijn speech tijdens een grote ceremonie in stadion De Galgenwaard dat voor iedereen toegankelijk was.
Antonio Puerta
De eerste competitiewedstrijd van Sevilla zou normaal gesproken een groot feest zijn voor fans en spelers. In 2007 werd het echter een inktzwarte dag in de clubhistorie. De linksback van Sevilla viel halverwege de eerste helft ineens op de grond en bleef stil liggen. Medespelers merkte het incident gelijk op en kwamen in actie voor de 22-jarige verdediger.
Puerta kon op eigen kracht het veld verlaten en werd in de kleedkamer verder behandeld door de clubarts van de subtopper uit de Priméra Division. Het jonge Spaanse talent werd naar het ziekenhuis gebracht waar hij kort daarna overleed aan een hartstilstand.
Real Madrid-verdediger Sergio Ramos en Antonio Puerta groeiden op in dezelfde wijk van Sevilla en waren boezemvrienden. Elke keer als het Spaanse volkslied klinkt, kijkt Ramos naar zijn vriend richting de hemel. De vedette van Real Madrid schijnt vaak een shirt met zijn foto onder zijn wedstrijdshirt te dragen. Ter nagedachtenis aan Puerta zal er bij Sevilla niemand meer met ‘zijn’ rugnummer 17 spelen. Mocht het zoontje van Puerta, die enkele weken na zijn overlijden geboren werd, ooit bij Sevilla spelen, maakt de Spaanse club een uitzondering.
Richard Nieuwenhuizen
Weliswaar geen voetballer, maar wel zeer actief in de voetballerij. En wel op amateurbasis. Op 2 december 2012 werd grensrechter Richard Nieuwenhuizen ernstig mishandeld door voetballers van amateurvereniging Nieuwe Sloten uit Den Haag. Dat overleefde Nieuwenhuizen niet.
Na afloop van de wedstrijd tussen het Almerense Buitenboys en het Haagse Nieuwe Sloten werd de grensrechter hard geslagen en geschopt. Hij werd tegen de grond gewerkt en getrapt. Toen hij wegrende, werd hij opnieuw geschopt en geslagen. Enkele uren na de mishandeling werd hij onwel en zakte hij in elkaar. Hij werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht, waar hij een dag later bezweek aan zijn verwondingen.
De daders waren 15 en 18 jaar en moesten zich verantwoorden in de rechtbank. Zij hebben alle een maximale jeugdstraf gekregen van de rechter. De grootste ‘kopschopper’ kreeg een onvoorwaardelijke celstraf van zes jaar opgelegd. Een heksenjacht ontstond op de daders, maar de rechter vond dat niet genoeg voor strafvermindering. Nieuwenhuizen is 41 jaar oud geworden.
Door het voorval in Almere staat respect in het Nederlandse voetbal enorm hoog op de agenda van de KNVB. Niet lang daarna introduceerde de bond, mede door de dood van Nieuwenhuizen, de blauwe kaart. Als een club deze kaart krijgt van de scheidsrechter, is dat een bewijs van sportief gedrag.
Theo Bos
Theo Bos werd op 5 oktober 1965 geboren in Nijmegen. Hij groeide in de jaren ’80 en ’90 uit tot hét gezicht van Vitesse. Hij speelde nooit voor een andere club. In zijn vijftien seizoenen in Arnhem maakte Bos de stormachtige ontwikkelingen van de club mee. Hij werd ‘Mister Vitesse’. Als speler was hij dienend, kende zijn plaats en verzaakte nooit. Dat maakt hem geliefd bij de club, medewerkers, de spelers en het publiek.
Theo Bos groeide langzaam in het trainersvak. Stap voor stap deed hij ervaring op. Hij begon zijn trainerscarrière, hoe kan het ook anders, bij ‘zijn’ Vitesse als jeugdtrainer. Later werd hij in Arnhem assistent van Ronald Koeman bij het eerste elftal. Bij FC Den Bosch stond Bos voor het eerst op eigen benen. Met de Brabanders boekte hij uitstekende resultaten.
Na het ontslag van Hans Westerhof kwam voor Bos een droom uit als Vitesse begin 2009 bij hem aanklopt. Mister Vitesse keerde als hoofdtrainer terug bij zijn grote liefde. Door tegenvallende resultaten en de komst van nieuwe eigenaar Jordania werd Bos echter anderhalf jaar later ontslagen.
Na een kort avontuur bij Polonia Warschau kreeg Theo Bos in de zomer van 2011 een nieuwe kans bij FC Dordrecht. Zijn contract werd al snel met twee seizoenen verlengt. Eind 2011 werd Bos ernstig ziek en legde hij zijn werkzaamheden tijdelijk neer om zich volledig te kunnen richten op zijn strijd tegen alvleesklierkanker. De schrik is groot is voetballand, maar de steun en het medeleven zijn hartverwarmend.
In de voorbereiding van het nieuwe seizoen keerde hij terug langs de lijn, maar in juli 2012 dwong zijn slopende ziekte hem om zijn trainerschap bij FC Dordrecht definitief neer te leggen. Op 28 februari 2013 is Theo Bos overleden. Theo Bos is 47 jaar oud geworden.
Junior Malanda
Op 10 januari 2015 kwam het bericht naar buiten dat een speler van het Duitse Wolfsburg zou zijn omgekomen bij een auto-ongeluk. Het bleek om het 20-jarige talent Bernard Malanda-Adja, alias Junior Malanda, te gaan. Hij reed niet zelf. Dat deed zijn vriend Anthony D’Alberto wel. Veel te hard. Meer dan tweehonderd kilometer per uur.
Malanda lag zonder gordel te slapen op de achterbank. Hij was zijn PlayStation en smartphone vergeten mee te nemen voor het trainingskamp van Wolfsburg naar Zuid-Afrika. D’Alberto, jeugdspeler van Anderlecht, reed veel te hard naar huis. Hij verloor de macht over het stuur en raakte zwaargewond. Ook medepassagier Jordan Atheba, voormalig speler van Standard Luik, liep zware verwondingen op. Beide voetballers overleefden het ongeluk wel.
Stevig applaus en spandoek in Waregem voor Junior "Godenkind" Malanda https://t.co/HToZhtu9Hh #nieuws #belgie pic.twitter.com/O1NMHtocrH
— Nieuws uit België (@nieuwsuitbelgie) 25 januari 2016
Malanda werd één jaar verhuurd aan het Belgische Zulte Waregem. De jonge Belg bleef in die tijd wel eigendom van Wolfsburg. Alle ploegen van de Belgische competitie hielden in de 21e speelronde voor de aftrap één minuut stilte als eerbetoon aan de veel te vroeg gestorven Junior Malanda. In de 1-3 gewonnen wedstrijd op Waasland-Beveren hielden de supporters van Waregem een sfeeractie met vlaggen en spandoeken met daarop de beeltenis van Malanda en zijn toenmalig rugnummer 28. In de 28e minuut werd zijn naam zowel door de Waregemse als de Beverse supporters gescandeerd.
Gregory Mertens
In het jaar 2015 werd de voetbalwereld opnieuw opgeschrikt door het overlijden van een voetballer door hartfalen. En weer had de speler in kwestie banden met het Belgische voetbal. Het ging om de 24-jarige Gregory Mertens. De verdediger zakte in elkaar tijdens een beloftenwedstrijd van zijn club Sporting Lokeren. Drie dagen later overleed hij in het ziekenhuis.
Met name Belgische voetballiefhebbers vroegen zich af of er een verband was met hartfalen en topprestaties in het voetbal. Verschillende deskundigen pleiten dan ook voor een betere screening van topsporters. Hartproblemen waren echter bij Mertens.
Normaliter wordt er vaak een minuut stilte in acht genomen bij een overleden voetballer. In het geval van Mertens was een staande ovatie van zestig seconden gepaster. Volgens familie en vrienden van de jonge Belg was Mertens altijd vrolijk. Daar paste, volgens hen, een minuut stilte niet bij. De selectie van het Belgische elftal droeg een shirt met nummer vier op de borstzijde. Mertens was geliefd bij supporters; zij waren dan ook welkom op de crematie.
)
)
)
)
)
)