)
)
)
)
)
&format=webp)
De voormalige Chelsea-aanvoerder John Terry deed een schokkende bekentenis over de gedachten die hij had na de gemiste penalty in de Champions League-finale van 2008 tegen Manchester United. "Zulke gedachten spoken door je hoofd."
Chelsea-legende John Terry blikte in de podcast van journalist Reece Menie terug op het zwaarste moment uit zijn carrière. In de Champions League-finale in Moskou tegen Manchester United gleed hij uit bij het nemen van een penalty die zijn team de trofee had kunnen bezorgen. De bal belandde op de paal. Uiteindelijk wonnen de Red Devils de cup met de grote oren na een zenuwslopende strafschoppenserie.
)
'Springen?'
Hoewel ook Nicolas Anelka later miste, blijft de misstap van de Engelse verdediger het meest iconische beeld van die avond in het Luzhniki-stadion. Achttien jaar later onthult Terry de omvang van zijn psychologische instorting.
"Terugkijkend had ik toen graag met iemand gesproken", bekende Terry. "Ik herinner me dat we na de wedstrijd terugkeerden naar het hotel. Ik zat op de 25e verdieping en keek gewoon uit het raam, me afvragend: waarom? waarom? Ik zeg niet dat ik zou zijn gesprongen als ik de kans had gehad, maar zulke gedachten spoken door je hoofd op zulke momenten."
)
)
Terry benadrukte de cruciale rol van zijn teamgenoten, die hem direct steunden. "Daarna kwamen de jongens naar boven en haalden me naar beneden. Het zijn die momenten waarop je denkt: wat als? Je weet het nooit."
Nieuwe mentale tik
Zijn beproeving ging de dagen erna verder, toen hij zich moest melden bij het Engelse nationale team, waar hij samenkwam met de spelers van Manchester United. 'Drie, vier dagen later moesten we aan dezelfde tafel zitten als de United-spelers, dat was het ergste."
Kort daarna, in een wedstrijd tegen de VS op Wembley, scoorde hij met een kopbal. "Ik dacht meteen: waarom kon ik dit moment niet ruilen voor dat andere moment?", zei hij. Dit maakte de zware last die hij droeg duidelijk.
)
De voormalige verdediger gaf toe dat de herinnering hem tot op de dag van vandaag achtervolgt. "Het is zeker verzacht door de jaren heen, maar nu ik met pensioen ben, zonder de intensiteit van de wedstrijden en de adrenaline, dan raakt het me pas echt. Ik word nog steeds ’s nachts wakker en denk: ja, het is echt gebeurd. Ik denk niet dat dit ooit zal verdwijnen."
)
)
)
)
)