)
)
)
)
)
&format=webp)
Begin jaren 2000 gold Leif Hoste als een van de grote wielerbeloftes van Vlaanderen. Podiumplaatsen in de klassiekers, nationale titels en duels met de absolute wereldtop bepaalden zijn leven. Jaren later bleek dat het échte gevecht pas na zijn carrière begon. De voormalige profwielrenner doet nu voor het eerst openhartig zijn verhaal.
Na zijn afscheid van het profpeloton raakte Hoste steeds verder verwijderd van het gestructureerde leven dat hij als wielrenner kende. Blessures, teleurstellingen en privéproblemen volgden elkaar op, terwijl ook het etiket van 'eeuwige tweede' bleef knagen. Hoste eindigde zelfs drie keer als tweede in de Ronde van Vlaanderen. Een prestatie die zijn status onderstreepte, maar hem mentaal ook bleef achtervolgen. Alcohol werd in die periode langzaam maar zeker een zijn grootste tegenstander.
)
Grijpen naar de fles
Wat begon als een manier om rust te vinden, liep volledig uit de hand. "Ik kende geen dag en nacht meer", vertelde Hoste in gesprek met het Belgische Het Laatste Nieuws. "Alles werd gestuurd door een constante drang naar drank." Hij dronk niet in cafés, maar thuis, alleen. Gordijnen dicht, deur op slot. Drinken had niets meer met plezier te maken, maar werd een noodzaak.
Het dieptepunt kwam hard. Meerdere keren belandde Hoste op de spoedafdeling met levensgevaarlijke alcoholwaarden in zijn bloed. Artsen waarschuwden hem dat hij dit niet zou overleven. “Drie flessen vodka per dag”, zei hij daarover. “Een gewoon mens overleeft dat niet.” Toch vluchtte hij zelfs uit het ziekenhuis om opnieuw te drinken, zo groot was de greep van de verslaving.
Tekst gaat verder onder foto
Lief Hoste op het podium als nummer twee van de Ronde van Vlaanderen in 2006 naast winnaar Tom Boonen en George Hincapie. ©Getty Images
Drie flessen vodka per dag
Wat volgde was een lange periode van schaamte, ontkenning en terugval. Hoste ging van opname naar opname en herviel meerdere keren. "Verslaving is een strijd tegen jezelf", legde hij uit. "Maar wel op leven en dood." Pas toen vrienden en familie ingrepen en hem confronteerden met de gevolgen, liet hij zich opnieuw helpen.
)
De tol van een publiek leven
De voormalig topwielrenner kijkt daarbij ook kritisch naar het leven na de sport. Mentale begeleiding ontbrak, zegt hij, zowel tijdens als na zijn carrière. "Je bent een publiek persoon. Elke overwinning en elk verlies staat de volgende dag in de krant. Dat hakt erin." Die voortdurende druk, gecombineerd met persoonlijke tegenslagen, bleek uiteindelijk funest.
Toch is er voorzichtig perspectief. Hoste is inmiddels geruime tijd nuchter en probeert zijn leven opnieuw op te bouwen. Hij weet dat de verslaving altijd onderdeel van hem zal blijven, maar wil vooral het taboe doorbreken door zijn verhaal te delen. "Ik ben een verslaafd persoon", zegt hij eerlijk. "Dat moet ik aanvaarden en daar moet ik naar leven. In mijn geval betekent dat: niets meer drinken."
)
)
)
)
)
)
)
)