)
)
)
)
)
,fit(1200:))
Plotseling kwam het bericht begin februari naar buiten: Fleur van Dooren, ex-tophockeyster, was er ineens niet meer. Op 35-jarige leeftijd zag ze het leven na acht jaar lijden niet meer zitten en koos ze voor euthanasie. Nu willen vader Frank en zus Gonnie haar verhaal nog één keer delen.
De hockeywereld én daarbuiten reageerde geschokt, maar haar omgeving wist wel beter. Het ging al jaren niet goed met Van Dooren. "Het heeft altijd in Fleur gezeten”, zegt zus Gonnie in een uitgebreid dubbelinterview met haar en haar vader in het AD. "Was mama niet overleden, zou Fleur er misschien nog zijn geweest. Maar dan was er op enig moment een andere trigger geweest. Ik heb altijd geweten dat ze geen 80 zou worden."
Close met moeder Yvonne
Tot haar 27ste waren er eigenlijk geen grote zorgen over Van Dooren. Wel beschrijven vader en zus dat Fleur nooit een feestbeest was. Haar band met moeder Yvonne was ijzersterk. Toen zij in 2015 ziek werd en even later te horen kreeg dat ze zou komen te overlijden, ging het snel bergafwaarts met Fleur. "Ze had een enorm hechte band met haar moeder Yvonne. Ik denk wel eens dat ze té close waren. Maar goed, kun je te close zijn met je moeder?", denkt Gonnie.
)
22 februari 2024, 12:40
Voormalig hockeyster Fleur van Dooren is overleden op 35-jarige leeftijd. Hockey Club Rotterdam, waar zij lang speelde, brengt dat naar buiten.
Depressie
Fleur belandt in een depressie en probeert meerdere keren suïcide te plegen. Haar ouders vonden haar een aantal maal net op tijd. "Het was voor Fleur altijd een teleurstelling als ze wakker werd op de intensive care. Dan was ze ook verdrietig omdat wij daar bij haar zaten", weet vader Frank nog. Haar moeder haalde Fleur nog een paar keer over om het niet meer te doen. Yvonne zei tegen Fleur dat ze anders straks in een rolstoel bij haar uitvaart zou zitten.
Snel bergafwaarts
Na het overlijden van moeder Yvonne onderging Fleur jaren van therapieën en medicatie. Er volgt zelfs een documentaire op Videoland, waarin het traject van Fleur gevolgd wordt. Het ene werkt, het andere niet. Toen ze van de slaapmedicatie af moest, ging het volgens Gonnie 'snel bergafwaarts'. De laatste weken van haar leven slaapt ze op een matras in de woonkamer bij haar vader. Daar kwam ze alleen uit om af en toe een sigaret te roken.
'Die verschrikkelijke uren'
En dan breekt de dag van euthanasie aan. Fleur, Gonnie en haar vriend slapen samen in de woonkamer en om 04.00 uur 's ochtends worden ze wakker. Ze kijken een natuurfilm met olifanten. "Je moet toch wat doen in die verschrikkelijke uren”, zegt haar zus. "Die ochtend kon je niet echt contact meer met haar krijgen. Ze had zich afgesloten, ik denk om ons verdriet niet te laten binnenkomen."
'Het was een hel voor haar'
Nu, ruim tien maanden later, willen vader en zus het verhaal delen. Zodat Fleur niet wordt vergeten én om het taboe rond depressie proberen te doorbreken. "De enige troost die ik heb, is dat het leven van Fleur niet te harden was geweest als ze niet was overleden. Dat ze dat ook niet had overleefd. Het was zeker op het einde werkelijk een hel voor haar", is vader Frank zich bewust.
'Gemis en verdriet zijn zo groot'
Zo denkt Gonnie er ook over, al maakt dat het gemis niet makkelijker. "Natuurlijk ben ik blij dat ze niet meer hoeft te lijden en strijden, dat je haar niet meer verdrietig hoeft te zien. Maar het gemis en het verdriet zijn zo groot. Mijn tien jaar jongere zusje hoort er niet nu al niet meer te zijn."
Denk je aan zelfdoding? Neem dan 24/7 gratis en anoniem contact op met 0800-0113 of chat op 113.nl
)
)
)
)
)