)
)
)
)
)
)
Schrijver van het boek Matchdays Paul Baaijens komt sinds 2006 in Londen en in die tijd heeft hij veel supporters ontmoet. Een van hen is James, een moslim. Paul legt uit waarom James een vriend van hem is geworden en neemt hem mee naar... NEC.
James is allesbehalve een stereotype Engelse voetbalsupporter. James is niet luidruchtig, drinkt geen alcohol en heeft in zijn kledingkast niet eens een onderbroekje van Stone Island hangen. James bidt, sinds hij 21 jaar geleden bekeerde, elke dag vijf keer richting Mekka. James is cool.
Ik ken James uit Londen. James woont middenin Shepherd’s Bush, één van Londens meest kleurrijke wijken. Als je het metrostation Shepherd’s Bush Market uitstapt, waan je je direct in een warm, multicultureel bad. Ja, in Shepherd’s Bush is het goed toeven: je koopt je brood bij de Libanese bakker, je haalt je marmelade bij de Poolse buurman en je gaat naar de Queens Adelaide voor een lauwwarme ale van het vat. Je lacht met een Turk, je huilt met een Jood en in het geval van James trouw je met een Egyptische schone met een Ierse moeder. James is mijn vriend, ik zal je uitleggen waarom.
17 december 2013
“No one knows us, no one knows us, we don’t care!” klonk het uit de kelen van wat metromannetjes. Een goede variant op het beroemde nummer van gehate stadsgenoot Millwall. Ik was beland bij Dulwich Hamlet, misschien wel de meest eigenzinnige club van Londen. Het nietige Dulwich, actief op het zevende niveau van Engeland, speelt in een roze met paars balkenshirt. Het is een lekker eigengereid clubje. Zo hebben ze een deal met de plaatselijke slager, die ervoor zorgt dat er louter biologisch vlees wordt verkocht in de eettentjes. Ook hebben ze een scheepscontainer opgekocht, een roze en paarse lik verf gegeven, achter één van de goals gepleurd en omgedoopt tot clubshop.
Terwijl James een slok van zijn muntthee nam, stootte ik hem aan. “James, what the hell is that guy doing?”, terwijl ik wees naar een mollig supportertje, die als een malloot met een houten stok tegen een koeienbel sloeg. “I don’t know Paul, they are crazy...” Een minuut later holde er een hipster met een roze vlag in zijn hand een kwartier lang heen en weer over de terrace. James verblikte of verbloosde niet, trok zijn muts wat verder over zijn kale hoofd en keek naar het speelveld. Op deze akker in het centrum van Londen voltrok zich deze avond een loopgravenoorlog tussen twee middelmatige teams. James voelde in zijn jaszak, pakte een Sultana en peuzelde hem in rap tempo op.
20 november 2015
Twee jaar later. James en ik liepen richting Mile End, het aftandse onderkomen van non-league club Tower Hamlets. Vanavond stond de derby tegen Clapton FC op het programma. James vond dat ik deze wedstrijd moest komen bekijken. Een derby in Londen voor vijf pond: ik vond het een prima deal. We zochten een staanplaats op de krakkemikkige tribune tussen de 300 meegereisde supporters van Clapton FC. Een progressieve bende, zo verzekerde James me. James had niet gelogen. De vlaggen met ‘Regufees, welcome!’ en ‘No Fascism’ werden al snel uitgerold door de linkse rakkers van Clapton. De blikken Zywiec, betaalbaar Pools bier en volgens James bewust meegebracht om een statement te maken, werden in groten getale uit de jaszakken getrokken. Er werden komische liedjes gezongen met een politieke lading. James didn’t care en had geen oordeel. James haalde in de rust een mueslireep uit de vending machine en genoot van zijn avond.
27 januari 2016
James kwam met de Eurostar naar Nederland. Een extra dikke versie van The Guardian, voldoende beenruimte en een mooi uitzicht over het vlakke Brabantse land: James vond het allemaal wel mooi. James wilde NEC graag zien voetballen. Je leest het goed: hij wilde NEC graag zien voetballen. Zijn naar Düsseldorf geëmigreerde Londense vriend Ashley kwam ook naar Nijmegen voor de plaatselijke trots. Die twee zijn niet goed, dacht ik bij mezelf, maar ik wilde met alle liefde kaarten regelen en gidsje spelen. “What does the word ‘trots’ mean, Paul?” vroeg Ashley, terwijl hij wees naar een spandoek met daarop de tekst ‘Draag ons shirt met trots!’. James en Ashley hielden het niet meer toen ik zei dat het pride betekende. “I like the Dutch language, it means diarrea in English.” James genoot van de mentol cigarettes terwijl Ashley een ingezoomde foto van het woord ‘trots’ op zijn Instagram-account postte.
Ik snap James niet zo goed. Dan woon je in Londen en kom je voetbal kijken bij NEC. Als je een dik jochie een briefje van honderd geeft om naar de KFC te gaan, gaat hij dan biologische spruitjes bij de Lidl halen? James doet het. Mijn vriend James blijft me verbazen.
James schrijft elke week een blog over het Londense voetbal. In zijn blog brengt hij alle wedstrijden uit de metropool in kaart. Met aandacht voor alle clubs, ook voor de kleintjes. Met 106 clubs in één stad, valt er veel te kiezen.
Door: Paul Baaijens
)
)
)
)
)
)
)
)