)
)
)
)
)
)
De afgelopen week was de week waarin we onze helden omarmden, ziet onze columnist Bram Steenbeek. Een pensioengerechtigde Foppe de Haan die met een energie uit de beste tijd van zijn loopbaan zijn manschappen toeschreeuwt, zet een heel voetballand in vuur en vlam. We klappen voor Cruijff als de houdbaarheidsdatum van zijn leven in zicht komt.
Achter het doel waar Vitesse de eerste treffer tegen Ajax scoorde, zwaaide een vlag met het hoofd van Theo Bos. In zijn natuurlijke lichaamskleuren – geel en zwart – danste hij op de vreugdezangen die ooit voor hem klonken. Zijn overlijden zorgde in 2013 voor een schok door voetbalminnend Nederland en in delen daarbuiten. Het verlies van een clubman was voelbaar door het hele land.
In de vijftiende minuut van die wedstrijd stonden net als in elk ander stadion in Nederland de toeschouwers op en staken Johan Cruijff een hart onder de riem. Getroffen door dezelfde vreselijke ziekte die Bos, die zonder twijfel een minuutje meeklapte, uiteindelijk nekte. Cruijff is in ons land geliefder dan Sinterklaas, maar kreeg de afgelopen tijd meer dan eens de zwarte piet toegespeeld. Zijn revolutie bleek niet zo fluweel als werd beweerd en een legertje spreekbuizen verspreidden zijn ideeën over een nieuw Ajax. En we weten allemaal dat Cruijff op voetbalgebied verbanden legt die zelfs voor andere grote ex-voetballers lastig te vertalen zijn naar Algemeen Beschaafd Nederlands.
Ik was even vergeten dat Foppe de Haan die taal ook niet altijd machtig is. De Verlosser van Heerenveen. Hart in de vorm van een pompenblêd, niet egaal rood maar blauw-wit gestreept van kleur. Heel het land juicht om zijn aanstelling alsof Erben Wennemars zojuist heeft aangekondigd dat de Elfstedentocht eindelijk doorgaat. Tijdens zijn terugkeer aan de zijlijn stond ik hem negentig minuten lang aan te moedigen. De Haan doet wat Cruijff vijf jaar geleden deed bij Ajax: alleen op de voorgrond treden als het echt niet meer anders kan.
Clubliefde die zo blind maakt, zie je tegenwoordig maar zelden. Mensen die (een groot deel van) hun leven in het teken zetten van één club lopen vooral bij de amateurs rond. Een pensioengerechtigde man die met een energie uit de beste tijd van zijn loopbaan zijn manschappen toeschreeuwt zet een heel voetballand in vuur en vlam. We juichen ook allemaal mee met Dirk Kuyt, die twee hattricks op rij maakt. We klappen voor Cruijff en vergeten persoonlijke vetes en verschillen van inzicht als de houdbaarheidsdatum van zijn leven in zicht komt.
Helemaal op dat soort momenten omarmen we onze helden als oude vrienden. Ze zijn nog even van ons. Van de fans en de rest van het volk. We houden ze stevig vast en willen ze eigenlijk niet laten gaan; ook al hebben zij het eeuwige voetballeven, ooit bespreken zij allemaal hun tactiek met Theo Bos.
Door: Bram Steenbeek
)
)
)
)
)
)
)
)