)
)
)
)
)
)
Teleurgesteld is licht uitgedrukt: met rode ogen probeerde Kiki Bertens over haar verlies in de 1e ronde van de Australian Open te vertellen. "De uitvoering was gewoon belabberd", zei ze naar haar verrassende uitschakeling tegen het AD.
Op sommige momenten trilt haar stem. Als ze bijvoorbeeld vertelt hoe goed ze zich fysiek wel niet voelt, dat ze op de baan ‘nul last’ van de Australische hitte heeft gehad. Maar de puzzelstukjes vallen in 2017 nog niet samen, zo zegt nummer 22 van de wereld zelf. Waar het aan ligt: geen idee.
Verrassing
Bertens verloor met 5-7, 6-7 (5) van de veel lager geklasseerde Amerikaanse Varvara Lepchenko (88). De Wateringse liet 12 van haar 15 breekkansen onbenut en strooide met backhandfouten. Na 2 uur feliciteerde ze haar tegenstander met de winst.
Rommelig
Het bleek rommelig in het hoofd van de Nederlandse. "Ik begon te passief, dus probeerde ik na een paar games aanvallender te spelen. Dat lukte, maar toen viel mijn voetenwerk weg. Ging ik op mijn voeten letten, liep mijn arm weer niet lekker. Het was heel erg zoeken.’’
Vooral op de cruciale momenten viel het spel van Bertens tegen. Dat was niet vanwege de spanning, aldus de tennisster die vorig jaar in Parijs nog de halve finales haalde. "Qua score zou je dat wel zeggen, maar ik voelde de spanning niet. Nu is het belangrijk om goed met mijn team te praten waarom het op die momenten dan zo tegenviel.’’
Zon
De zon in Melbourne, de stad waar ze alleen in 2015 een enkelpartij wist te winnen, speelde eveneens geen rol. "Aan het einde van de tweede set was ik helemaal klaar voor een derde. Ik voel me goed. Dat is het positieve van deze wedstrijd, al is dat nu nog lastig om in te zien. Maar ook dit overleg ik met mijn team: misschien moet ik tijdens het off season toch buiten trainen in het buitenland.’’
IJs op de arm
De Wateringse loopt in Melbourne met ijs om haar rechterarm: zowel voor als na de wedstrijd. Ze zegt vanwege pijn slechts 2 uur op de trainingsbanen van het toernooi te hebben gestaan. "Hierdoor heb ik geen extra aandacht aan mijn service kunnen besteden.’’ De arm wacht nu verzorging, maar zal klaar zijn voor het dubbeltoernooi, verwacht ze.
Kom op, Robin!
Dan, als haar iPhone naar eigen zeggen voor de 6e keer die dag op de grond is gevallen, toch een lach op het gezicht van de 25-jarige speelster. "Nu Robin maar,’’ zo probeert ze de moed te houden.
Verder dan ‘een lastige loting’ wil ze over die wedstrijd niet kwijt. Maar de lach is weg en de frons terug. Het zegt alles.
)
)
)
)
)
)
)
)