Atlete Jorinde van Klinken, gespecialiseerd in kogelstoten en discuswerpen, is slachtoffer geweest van grensoverschrijdend gedrag. De nummer twee op beide onderdelen bij de EK atletiek 2024 komt in actie, in de hoop dat er maatschappelijke veranderingen plaatsvinden.
Onder meer op Instagram en in daaropvolgende interviews heeft de Assense atlete al haar verhaal gedaan. Zo zei ze over de nasleep van een nare ervaring: "In Nederland had ik nooit het gevoel dat ik echt werd gehoord of begrepen. Hoe er toen op is gereageerd heeft bijgedragen aan mijn trauma."
Paniek
Ze vluchtte naar de Verenigde Staten. Ook daar misdroeg iemand zich. "Toen ik daar een jaar was, kwam ik een fysio tegen. Een week voor een van de belangrijkste wedstrijden van het jaar ging hij een stap te ver. Het zorgde voor een volledige paniekaanval", zei ze op Radio 1.
8 augustus 2024, 15:01
Jorinde van Klinken groeide op de Olympische Spelen in Parijs uit tot misschien wel de grootste teleurstelling in het Nederlandse team. De kogelstootster en discuswerpster maakte een beroerde week door. Na afloop was ze dan ook eerlijk.
Aantrekkelijk
In een nieuw interview met Trouw legt ze onder meer uit, wat deze ervaringen deden met haar zelfbeeld en gedrag. Ze zag zichzelf voorheen als een spontaan en sociaal persoon, die flink aanwezig kon zijn in gezelschappen. Dat veranderde. Ze trok zich terug.
"Ik wilde mezelf zo onaantrekkelijk mogelijk maken, om niet als een snack aan een touwtje te zijn voor die persoon", aldus Van Klinken. "Ik wilde zo min mogelijk dingen uitlokken. Als je lang genoeg zo doet, word je ook zo. Dan laat je steeds minder van je persoonlijkheid zien."
18 oktober 2024, 06:21
Voor Jorinde van Klinken is het al 'te laat', zij kreeg in haar nog altijd prille carrière al twee keer te maken met grensoverschrijdend gedrag. De Nederlandse atlete (24) richtte daarom een bedrijf op om dezelfde ervaringen bij haar collega's te kunnen voorkomen en aan te pakken. Ze schrikt van wat ze hoort.
Cultuur
Ze vindt dat de Nederlandse sportcultuur op de schop moet. Zo is hier de band tussen trainer en pupil te hecht. "Hoe hechter de relatie tussen coach en atleet, hoe beter de prestatie. Ik geloof daar absoluut niet in. In Amerika is het veel zakelijker", legt ze uit. Ook wil ze dat de verhalen van slachtoffers serieuzer genomen moeten worden. "Als mensen tegen je zeggen dat het niks is. Dat het ‘gewoon’ mannenpraat is. Dat het wel meevalt. Dan ga je denken dat het aan jezelf ligt."
Ze beseft dat ze in haar eentje niet een hele maatschappij het licht kan laten zien. Dit is wel haar ambitie: "Hele culturen bij sportbonden aanpakken, is te groot voor mij. Maar ik kan wel individuen in hun kracht zetten om er iets tegen te doen."