)
)
)
)
)
)
De Vierdaagse in Nijmegen begint dinsdag. Ongeveer 45.000 mensen gaan 30, 40 of 50 kilometer per dag lopen. Sportnieuws.nl-hoofdredacteur Stefan ten Teije loopt de 50. Hij vertelt over de waanzin van een hele dag wandelen, over sport op wereldniveau voor de gewone mens en waarom hij daar graag bij wil horen.
Als ik herinneringen ophaal aan de Vierdaagse, duizelt het me een beetje. De eerste herinneringen zijn misschien wel 25 jaar oud en ik ben pas 28. Ik kom uit Beuningen, een plaatsje bij Nijmegen en weet nog dat ik voor het eerst het enorme lint aan lopers aan mijn neus voorbij zag trekken. Het was indrukwekkend: urenlang zat ik op een stoeltje en zag ik de wereld langskomen: militairen, oude mensen, jonge mensen, donkere mensen. Mensen met een haakneus of een oorbel die niet in het oor zat.
De Vierdaagse was alles in 1 en opende de ogen van een peuter.
Lopen met opa
Toen ik 10 was, mocht ik 2 dagen meelopen met mijn opa. Illegaal, want officieel mag je pas meedoen in het jaar dat je 12 wordt (of bent geworden). “Hoe oud ben jij? 10!? Knap zeg”, zeiden deelnemers die ik niet kende. Een jaar later ging ik volle bak trainen met mijn moeder om de 30 kilometer te voltooien. Ik kreeg een medaille en ik geloof dat ik die nog een week lang op mijn borst speldde.
(tekst loopt door onder foto)
Na de eerste editie volgden er nog 5 achter elkaar. Met vrienden uit de buurt, met neven en nichten en toen ik 16 was liepen we als dartelende hertjes. ’s Middags, als we waren gefinisht, gingen we gewoon een potje voetballen om te laten zien dat de Vierdaagse niks voorstelde. Stoer! Pas op dag 4 kwam de trots, toen op de Via Gladiola tienduizenden mensen me met applaus en gezang onthaalden. Dat er 40.000 andere deelnemers om me heen liepen, vergat ik even. Ik was een wereldster.
Feesten
Een jaar na mijn laatste Vierdaagse, de 6e, had ik inmiddels het bier ontdekt en ging de interesse naar de Vierdaagsefeesten: 7 dagen lang staat Nijmegen op z’n kop (vanaf zaterdag al) en bezoeken maar liefst 1,5 miljoen mensen de stad – het is het grootste gratis festival van Nederland met 35 podia dwars door het centrum. Tot diep in de nacht komt er zweetdamp uit de kroegen en het mooiste: om 4.00 uur ‘s nachts gaan alle dronken feestgangers naar de start van de 50 kilometer om de lopers aan te moedigen. Hilarisch.
Toch werd voor mij de Vierdaagse pas echt onderdeel van mijn leven toen ik achter de schermen mocht kijken. Als verslaggever namens Vierdaagseradio en later voor dagblad De Gelderlander was ik overal bij: in de regietent tijdens de grootse vuurwerkshow op de Waal, op bezoek bij de commandant van Kamp Heumensoord, waar maar liefst 10.000 militairen slapen, en tussen de VIP’s op start- en finishplaats de Wedren. Toen ik daar een keer per ongeluk groot nieuws opving, schreef ik voor het eerst de opening van de krant. Dat is zoiets als een profvoetballer die voor het eerst een doelpunt voor z’n club scoort: je vergeet het nooit meer.
(tekst loopt door onder foto)
De 50
Vorig jaar heb ik de hele week vrij genomen om elke avond bier te kunnen drinken. Dat was gezellig, top, maar op een of andere manier haalde ik er geen voldoening uit. Als bezoekers van buiten vroegen of ik de Vierdaagse wel eens had gelopen, kon ik zeggen: 6 keer. Maar… er zat altijd een ‘maar’ bij: nog nooit de 50. En als fitte twintiger, als Nijmegenaar, als Vierdaagse-verslaafde, kun je dan niet écht zeggen dat je Hem hebt gelopen.
(tekst loopt door onder foto)
Dus het moest er een keer van komen. Een vriend liet een half jaar geleden vallen dat hij het ook een keer zou willen doen, de 50. We hebben elkaar de hand geschud. Vorige week hebben we voor het eerst geoefend. 35 kilometer, veel te weinig, we weten het. Dus het wordt een hels karwei. Ik word bang als ik eraan denk dat de wekker om 3.00 uur ’s nachts afgaat. Ik begin te bibberen bij het idee dat de voeten vol met blaren komen, of dat de striemende pijn in mijn beenspieren verder stappen onmogelijk maakt. Maar ik weet dat het gaat lukken, want het is de Vierdaagse en de Vierdaagse is thuis.
)
)
)
)
)
)
)
)