)
)
)
)
)
)
Wat is dat toch met hoofdtrainers, vraagt Sportnieuws-redacteur Bram Steenbeek zich af. 'Als Phillip Cocu z'n mond opentrekt na een overwinning lijkt hij meer op een begrafenisondernemer die een rouwreden opleest dan de gevierde trainer met drie punten in de pocket.' Bram wil méééér Henk de Jongs.
De grote Pep Guardiola liet zich in de aanloop naar de wedstrijd tegen Bochum positief uit over onze eigen Gert-Jan Verbeek. Verbeek kreeg de complimenten om zijn standvastigheid in tactiek. Er zat een plan achter, vond Guardiola. Achter dat plan een sterk karakter. Daar lag het succes van de voetbaltrainer Verbeek, oordeelde Pep.
Dat is ook het geheim achter Henk de Jong. Hij en Verbeek waren lang de menselijke link tussen het aardse leven en het hemelse voetbalbestaan. Geen trekpoppen van persvoorlichters en PR-machines, maar mannen van vlees en bloed. Of De Jong nou dronken van woede, teleurstelling of verdriet was; altijd sprak de nuchterheid zelve. Durfde met gestrekt been in te vliegen, ook al was het een van zijn eigen jongens die daarna een smak maakte.
Vooral dat laatste mis ik bij de eindverantwoordelijken in onze hoogste voetbalklasse. Het ontbreekt aan eerlijkheid en emotie. Alsof een groot deel van de hoofdtrainers vroeger bij het kinderkoor gezeten hebben en hun ballen missen. Feyenoord pakt geen punten, maar heel Rotterdam zit er wel warmpjes bij door de XXXL-trui aan clichés die Van Bronckhorst het afgelopen halfjaar heeft gebreid en als Phillip Cocu z'n mond opentrekt na een overwinning lijkt hij meer op een begrafenisondernemer die een rouwreden opleest dan de gevierde trainer met drie punten in de pocket.
Misschien wil Cocu wel blij zijn, maar bevalt 'de manier waarop de overwinning tot stand gekomen is' niet. Bij Van Bronckhorst snap ik de mineur van de laatste weken, Frank de Boer fronst ook niet voor niets meer dan dat hij glimlacht. Misschien vindt Cocu het helemaal niet leuk, dat reactievoetbal. Misschien wil Cocu ook wel lekker aanvallen, maar kan dat niet 'omdat de selectie niet over die specifieke kwaliteiten beschikt' en de club dan weer geen kampioen wordt, zoals in Cocu's eerste jaar als hoofdtrainer.
Het is dezelfde angst die Louis van Gaal aan het WK 2014 heeft overgehouden. De angst die verantwoordelijk is voor dat traumatische getreuzel van Manchester United. De angst om te verliezen, tegen een zweperd aan te lopen omdat de tactiek 'verouderd' is. Angst voor het daarop volgende boegeroep van de tribunes, de dreigbrieven in de bus en een pop aan een galg met jouw naam erop. Want ja, zo zijn de 'supporters' van nu. Dan maar veilig afwachten. Terugzakken en toeslaan op het juiste moment. Snel en effectief.
Het is als vloeken in de kerk van Henk de Jong. En dat als trainer van sc Cambuur Leeuwarden.
Het maakt van De Jong ons voetbal maan-roos-vis (of boom-roos-vis, of aap-noot-mies, ligt er maar net aan hoe oud je bent). Hij staat voor de eerste drie woorden die wij Hollanders bij de F'jes leren: aanvallen, aanvallen, aanvallen. Dat is lange tijd hét recept voor succes geweest. De Jong heeft de pech gehad dat zijn wieg in Drachten stond en niet in Barcelona, Amsterdam of Eindhoven. Had 'ie waarschijnlijk ook niet gewild. Henk de Jong is Henk de Jong. Grote clubs zitten niet op De Jong te wachten en De Jong ook niet op de grote clubs.
Als Guardiola vorig jaar een wedstrijd van Cambuur had gezien, kreeg De Jong dezelfde complimenten als Verbeek. Dat zou De Jong ongetwijfeld goed gedaan hebben, al staat zijn tijd bij Cambuur gelijk aan minimaal één van Peps Champions League-titels.
Door: Bram Steenbeek
)
)
)
)
)
)
)
)