)
)
)
)
)
)
Laatste zijn of worden, dat wil niemand. Het is wel de realiteit voor Gibraltar, dat met 0 punten op een gedeelde 206e, laatste plek staat op de FIFA-ranking. Gek is dat niet, want het land trad pas in 2013 toe tot de UEFA en 3 jaar daarna tot de FIFA. Maar de Britse kolonie is football mad en wil meer. Sportnieuws-redacteur Jules Raijer ging op bezoek bij de voetbaldwerg.
27 juni 2017
Je vraagt je af of het voor een land met krap 30.000 inwoners wel realistisch is om écht verder te groeien. De meeste clubteams van het schiereiland bestaan uit amateurs en semiprofs en de nationale ploeg pakte in een officiële wedstrijd nog geen enkel punt.
In 2013 is er met het verkrijgen van het UEFA-lidmaatschap in ieder geval een eerste stap gezet. Vóór dat jaar was het voetbal op het eiland amateuristisch. De kampioen kreeg geen prijzengeld en kon zich niet kwalificeren voor Europese toernooien. Ook voor aantrekkelijke sponsordeals en een eigen tv-licentie, was geen plek.
Football mad
Maar Gibraltar is voetbalgek, dat is het altijd al geweest. Ruim 10% van de Gibs, zoals de inwoners van Gibraltar ook wel worden genoemd, is aangesloten bij een vereniging. Of dat nou is als speler, jeugdleider, dokter, of supporter. Het leeft zoals in Engeland, maar dan op kleinere schaal, zou je kunnen zeggen. Maar kan het voetbal écht stappen gaan zetten, nu het op papier al een paar jaar echt bij de rest hoort?
Om te onderzoeken of het voetbal in Gibraltar kans van slagen heeft, gingen we op bezoek bij dé topclub van het 6km2 grote schiereiland: Lincoln Red Imps. Het zijn eind juni al drukke dagen bij de club. Een lange zomerstop heeft de selectie niet gehad, want The Imps mogen alweer aan de bak in de eerste kwalificatieronde van de Europa League.
Ka-ching?!
Overuren dus, op het kleine kantoor van de club. Er moet nog van alles in orde worden gemaakt voor de uitwedstrijd tegen het Cypriotische AEK Larnaca. Maar niemand die daarom maalt. Want mocht de club een kwalificatieronde verder komen, of uiteindelijk zelfs deelname aan het eindtoernooi afdwingen, dan rinkelt de kassa. Bovendien zet de club zichzelf en het voetballand verder op de kaart. Wie wil aanhaken, zal daar hard voor moeten werken.
Veredelde amateurclub
Het kantoor, of zeg gerust kantoortje, bevindt zich net buiten het centrum. Een eigen clubhuis heeft de topclub niet. Het dagelijkse bestuur bestaat uit een handjevol mensen, veelal vrijwilligers en betrokkenen die naast het voetbal gewoon een vaste baan hebben. Zoals we dat in het Nederlandse amateurvoetbal kennen.
Veel van de dagelijkse werkzaamheden worden gedaan door de kersverse voorzitter Dylan Viagas, die ook zelf kwam opdagen voor het interview. Niet in een dikke Audi en in een op maat gemaakt pak, maar op een afgedankte scooter en in een fluoriserend hesje. Het beschrijft de situatie van het Gibraltarese voetbal ten voeten uit.
Voorzitter Dylan Viagas (links) en secretaris Andrew Horsey (rechts) op het enige
(snikhete) kantoortje van de club.
Op de gang
Het oogde wat chaotisch op kantoor, waar de officiële UEFA-papieren lagen opgestapeld alsof het doodgewone tijdschriften waren. Het was de enige beschikbare ruimte voor het interview, dus Viagas stuurde zijn personeelslid weg. Midden op de werkdag. Hij moest maar even wachten op de gang.
In de lift
De algehele sfeer is nog wat rommelig en onwennig. Heel goed, zo’n UEFA-lidmaatschap, maar het kost allemaal veel meer tijd en moeite. Als ook meer geld, dat er volgens Viagas nog veel te weinig is. Maar de hoge ambities, die zijn er ook.
‘’Niemand kreeg ook maar een cent betaald’’, weet Viagas –kind van de club- nog van de tijd vóór 2013. ‘’Het was altijd maar een familieclubje, waar mensen naast hun gewone baan wat tijd in staken. Dat is voor nu niet genoeg. De club heeft een betere administratiebasis en meer managers nodig. Goede mensen, die kosten je geld. Kunnen wij daar jaarlijks 150.000 pond aan spenderen? Ik dacht ’t niet, maar het is wel nodig. Dus we hebben een probleem.’’
It’s all about the money
En voor die problemen zoekt de club naar oplossingen. De uitspraak ‘It’s all about the money’ rolt met enige regelmaat uit de mond van Viagas. ‘’Heb je ooit een bedrijf zien groeien zonder geld? Die vergelijking kun je ook maken in het voetbal.’’ De toetreding tot de UEFA heeft dus nog niet geleid tot echte financiële klappers waardoor de club reuzensprongen zou kunnen maken.
Maar aan welke stappen zit de voorzitter zelf te denken? Hoe moet er meer geld in het laatje komen? ‘’Het ontbreekt aan investeerders, die hebben we heel hard nodig. Onze enige inkomsten zijn vanuit de Europese competities en een aantal lokale sponsors, maar die betalen heel weinig. Als we nou een televisiedeal zouden sluiten, zou je meteen een veel groter publiek aanspreken en daarmee ook de grotere sponsors.‘’
De grens over
Ook het niveau van de competitie en het aantrekken van spelers buiten Gibraltar, kan daar volgens Viagas aan bijdragen. ‘’Het feit dat wij dit jaar voor het eerst in 14 jaar geen kampioen zijn geworden, geeft aan dat het niveau van andere clubs stijgt. Er is meer competitie, dat maakt het voor spelers van buitenaf ook interessanter om naar onze competitie te komen.’’
Viagas vertelt dat hij zelf ook al regelmatig over de grens kijkt. ‘’We kijken altijd rond in Zuid-Amerika en in hogere divisies van Spanje, maar het is lastig. De competitie is onbekend, wie wil er hier nou spelen?’’
Een ‘echt’ stadion
Wie er gaat spelen, weet in ieder geval dat’ ie speelt in het Victoria Stadium. Het veredelde amateurstadion dient als thuisbasis van alle 10 de clubs, maar ook voor sportdagen van scholieren. Het was altijd in handen van de overheid, maar onlangs is het gekocht door de voetbalbond. Daardoor kan het eind dit jaar gerenoveerd en verbouwd worden, wat uiteindelijk moet resulteren in meer inkomsten.
‘’Dat is ook weer een teken dat het voetbal groeit. De professionalisering is in volle gang.’’ Viagas noemt Qatar en Saudi-Arabië als voorbeelden van groeiende voetballanden, maar waakt voor dezelfde cultuur. ‘’Door te smijten met geld zijn zij aantrekkelijk geworden voor spelers met een hoge status. Dat willen wij ook realiseren, maar dan voor spelers die nog kunnen groeien, en niet voor spelers die bijna klaar zijn en nog even willen cashen.”
Hoop
Die plannen lijken voorlopig nog ver weg, al kan de club hoop putten uit een sportief hoogtepunt. Afgelopen seizoen troffen The Imps het grote Celtic FC uit Schotland in de kwalificatieronde voor de Champions League. De ploeg uit Gibraltar won. Thuis, in het eigen Victoria Stadium, van de voetbalgigant uit Schotland: 1-0. ‘’Het allerbeste en grootste dat de Gibraltarezen ooit hebben gezien. Niets komt ook maar een beetje in de buurt.’’
Europees succes in het nieuwe seizoen kan de topclub nu al vergeten. De club speelde donderdag 29 juni in Cyprus tegen AEK Larnaca en verloor over twee wedstrijden. Het prijzengeld was 220.000 euro. ‘’Die reis naar Cyprus kostte ons ook weer 35.000 pond. En de thuiswedstrijd in Portugal (de club kon niet in het Victoria Stadium terecht), is ook niet gratis. Dat is zo’n beetje de situatie, het is krap allemaal.’’
Stapje voor stapje
Ze trekken er dus hard aan in Gibraltar, maar er zijn nog heel veel stappen te zetten. Ze zijn eigenlijk pas net begonnen. Aan ambitie en aspiratie geen gebrek. Het lidmaatschap bij de UEFA en FIFA heeft voor zowel het nationale elftal als voor de clubteams al het nodige opgeleverd. Optimisme en enthousiasme alom, maar ook realisme. Want zonder geld, ben je in de grote voetbalwereld helemaal nergens.
)
)
)
)
)
)
)
)
)