)
)
)
)
)
)
Witte zakdoekjes zijn de spreekbuis van supporters. Ze zijn er om je neus leeg te snuiten na een jankbui als je weer een doelpunt tegen krijgt. Of om de trainer weg te wuiven als die tegendoelpunten nederlagen betekenen. Supporters hebben een soort alleenrecht op dat soort dingen. De buitenwacht weet of het spel goed of slecht is, een speler mag blijven of moet vertrekken of het bestuur mag blijven zitten of op moet stappen. De supporters van NEC namen deze week afstand van de zakdoekjes en hing
"Fuck Faber", schreeuwde één daarvan. Ja. Fuck Ernest Faber. Heeft een gat met zeventien punten geslagen met de degradatiezone, bezorgde de supporters meer onverwachte overwinningen dan de afgelopen tien seizoenen bij elkaar en werd in de winterstop naar de bestuurskamer geroepen. Daar trof hij ze aan: de supporters in maatpak. Stuk voor stuk zelf respecterende bestuurders die het beleid van een voetbalclub uitstippelen op basis van emotie.
Voetbal is inderdaad emotie. Een genot dat beperkt zou moeten blijven tot de supporters. En ja: die van NEC zijn meer dan terecht boos - twee succestrainers weg in twee jaar, da's niet leuk. Ze richten de beschuldigende vinger alleen op de verkeerde persoon. Want waar begon dit drama nou eigenlijk? Na de winterstop, toen spits en topscorer Christian Santos ineens buiten de basis gehouden moest worden omdat hij zijn contract niet wilde verlengen.
Huismerk
Die actie getuigd van (bestuurlijke) grootheidswaanzin die bij op de tribunes thuishoort, niet in de bestuurskamer. NEC is nog altijd het supermarkt-huismerk van de eredivisie. Geen A-merk, maar goed te behappen. Eén smaak steekt in het Nijmeegse assortiment met kop en schouders boven de rest uit: trainer Faber. Hij nam de hoge standaard van PSV (deels) mee naar Nijmegen en het resultaat mag er zijn. Dat sterspeler Santos niet wil verlengen bij zijn club, is al een teleurstelling op zich. Dat je de succestrainer daarna het grootste deel van zijn succes ontneemt - zonder de doelpunten van Santos had NEC het een stuk lastiger - kan maar één ding betekenen: de bestuurders in maatpak staan in het weekend tussen de harde kern van NEC.
Tissues
Santos wilde niet verlengen, dus pakte het NEC-bestuur een pakje tissues en begon te zwaaien. Spitsen zijn zo vervangbaar als gloeilampen, dachten zij. Zowel de supporters als het bestuur zijn aan hetzelfde schuldig: hun liefde, voor de club zelf of de macht daarbinnen, heeft hen verblind. Hun blik gaat op zwart. Het bestuur zag Santos al in een shirt van een andere voetbalvereniging scoren, de supporters kunnen het beeld van Faber en dat FC Groningen-shirt ook niet van hun netvlies krijgen.
Passanten
Geef Faber eens ongelijk. Voetballers, trainers en bestuursleden zijn passanten in een wereld die bepaald wordt door de buitenwacht. De supporters dragen geen enkele verantwoordelijkheid, maar hebben door hun soms verregaande emoties wel de meeste macht binnen een voetbalclub. Als de bestuurders ook nog dat soort machtsvertoon laten zien, is het einde zoek. Vooral het gevolg is pijnlijk: Faber heeft Nijmegen weer op de nationale voetbalkaart gezet en wordt nu verkettert alsof 'ie naar Vitesse vertrekt.
De NEC-supporters dachten Faber te snel af te zijn met die spandoeken, maar de trainer Faber is ook voetbalsupporter geweest. Hij weet ook wel hoe je een spandoek moet maken. Nadat hij zijn contract bij FC Groningen ondertekende, pakte hij een oud laken uit de kast, bekladde het met groen, rood en zwarte viltstift en hing zijn kunstwerk op in de bestuurskamer van NEC.
Wat erop dat spandoek stond? Fuck emotie.
Door: Bram Steenbeek
)
)
)
)
)
)
)
)