)
)
)
)
)
Stel je voor dat je komend weekend weer naar de wedstrijd van je favoriete clubje gaat kijken en dat er opeens geen bier geschonken wordt, vrouwen het stadion niet in komen en je in de rust geen broodje met vette worst, maar een zak zonnebloempitten naar binnen werkt. Dan draai je het liefst meteen om naar huis, maar in de islamitische republiek van Iran zie je niet anders.
Sportnieuws-redacteur Tim Beckers was op reis in de hoofdstad Teheran en bezocht een wedstrijd van de plaatselijke FC.
Esteghlal uit Teheran
"Hier is het!", onze plaatselijke vriend Mou steekt achter het stuur van zijn auto een vinger op en wijst naar een soort halve koepel met stadionlampen. Aan de rand van een verkapte snelweg stappen we uit en lopen we in de richting van het Azidistadion, het grootste voetbalstadion van Iran waar dik 90.000 man in kunnen. Daar staat de wedstrijd van Esteghlal FC, de grootste club uit Teheran, tegen Saipa op het programma.
Een duel der middenmoters in de Persian Gulf Pro League, de Eredivisie van Iran. Buitenlanders komen nauwelijks naar Iran en al helemaal niet naar voetbalwedstrijden. Het logische gevolg is dan ook dat nieuwsgierige fans in hun beste Engels vragen waar we vandaan komen. Na een rondje speeddaten met de aanhang, banen we ons richting de ingang van het stadion. Een kaartje kost ongeveer 200.000 Iraanse Rial, omgerekend nog geen 4 euro. Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren.
Mini Camp Nou
Van buitenaf lijkt het stadion niet eens zo heel groot. Het heeft in ieder geval niet de uitstraling van een voetbaltempel. Eenmaal binnenin kijk je je ogen uit. Het Azidistadion heeft de aanblik van een mini-Camp Nou. 2 grote ringen waar gigantisch veel fans in kunnen. Vol is het zeker niet, daar is het clubvoetbal niet groot genoeg voor. Onze beste gok is dat er een mannetje of 35.000 in het stadion zitten.
[video width="848" height="480" mp4="https://sportnieuws.nl/app/uploads/2018/01/WhatsApp-Video-2018-01-23-at-18.19.20.mp4"][/video]
Niet om aan te zien
Die 35.000 in blauw-wit geklede Iraniërs krijgen een belabberde wedstrijd voorgeschoteld, tenminste volgens onze standaard. Over de wedstrijd zelf kunnen we dus ook kort blijven: die was niet om aan te gluren. Het niveau doet denken aan een slechte wedstrijd uit de Tweede Divisie. We kunnen het veel beter hebben over de dingen buiten het veld.
Bijvoorbeeld de supporters. Bloedfanatieke mensen die zich de longen uit het lijf schreeuwen. Maar ook hondstrouw. Spelers en staf worden als goden aanbeden. Wanneer de keeper een geweldige redding verricht, krijgt hij ter plekke een eigen lied van de fans. Zelfs als tijdens de rust de trainer, de Duitser Winfried Schäfer, richting de catacomben loopt, wordt hij toegezongen.
En dan het toppunt. Als een malle Iraniër het veld bestormt, begint iedereen met volle overtuiging zijn keel schor te schreeuwen. Het lijkt er op dat pitch invaders vaker voorkomen. De wedstrijd wordt namelijk geen seconde stilgelegd.
Bidden in de rust
Wanneer de rust aanbreekt, zijn er ook grote verschillen te merken met ons landje. Hier in Nederland worden we op vreselijke popmuziek getrakteerd door de plaatselijke DJ. In Iran is popmuziek illegaal. Daarom hoor je in de rust door alle speakers een man die islamitische gebeden zingt. Iran is een streng islamitisch land waar volgens de godsdienst 5 keer per dag gebeden moet worden.
IJsjes!!
Waar wij normaal gesproken de rust gebruiken om een alcoholische verfrissing te halen, doen ze dat in Iran ook heel anders. Alcohol is verboden en dus lopen er een paar verkopers door de tribunes heen met enorme koelboxen. Niet voor een sixpackje, maar voor ijsjes. Saffraanijsjes om precies te zijn. Saffraan is een typische specerij uit Iran. Het heeft weinig smaak en smaakt meer als een chemisch goedje. Dan heb je toch liever een lekker broodje Unox, maar goed ons hoorde je niet klagen.
Nog een handje
Nog een typische Iraanse specialiteit van het huis: zonnebloempitten. Overal waar je kijkt eten mensen zakken vol zonnebloempitten. Alle tribunes liggen bezaaid met de restjes van deze kleine prutsdingen. Iraanse mensen zijn ontzettend vrijgevig en niet de beroerdste als het aankomt op het afstaan van een handje zonnebloempitten. Met andere woorden, nog voor we de portie afkomstig van de buurman hadden gesmikkeld, diende de volgende hand zich alweer aan. Voor de rest van het jaar hoef ik geen zonnebloempit meer te zien.
Wegwezen
Vlak voor tijd kreeg Esteghlal een pijnlijke tegentreffer te verwerken: 1-1. Onze lokale vriend Mou tikt ons voorzichtig aan dat we maar beter weg kunnen gaan. Het laatste waar je als buitenstaander moet zijn, is als een boze menigte tegelijk het stadion verlaat. We volgen de instructies op en banen ons weg richting de uitgang van het stadion. Een unieke ervaring, dat zeker. Maar doe mij toch maar een koud biertje en een gehaktbal.
)
)
)
)
)
)
)
)
)