)
)
)
)
)
)
Twee jaar geleden interviewde ik een ras Rotterdammer die midden in New York City woont. The Big Apple was voor hem, een video-maker, wat Tottenham Hotspur en een basisplek bij het Nederlands elftal voor Vincent Janssen moet zijn: een waarheid geworden utopie. Dat allemaal door één, eveneens ras Rotterdamse, gedachte: je moet niet lullen, maar poetsen.
Een uitspraak die hoe dan ook met een dikke knoop in Janssens oren zit. Hard werken en niet zeuren, kop omhoog als het niet lukt en doorgaan als je niet meer verder lijkt te kunnen. Janssen bewijst dat je met die mentaliteit ver kunt komen. Dat hij Fred Grim tegen het lijf liep, die als trainer van Almere City nog een spits zocht, mag dan toeval heten. De doelpuntenregen die de seizoenen daarna volgde is dat niet.
Die speler was tegen Frankrijk niet op het veld te vinden. Het lijkt wel alsof Janssen na vertrek van Ruud van Nistelrooy en Marco van Basten bij het Nederlands Elftal zich de enige topspits voelt. Daarmee verwaarloost hij de grondbeginselen van zijn opmars. Misschien komt dat doordat hij nog lessen moet leren. Dat zij doelpunten konden maken, wisten Van Nistelrooy en Van Basten ook. Zij wisten 1 ding nóg beter: wat zij vooral niet konden.
De Janssen die op Wembley de show stal, werd aangespeeld met een verdediger in zijn rug en kaatste de bal. De Janssen die in de ArenA voor het examen 'topspits' zakte, draaide ondanks die dekking open en probeerde zijn sterke lijf langs die van zijn directe tegenstander te wringen. Dat soort fratsen zijn weggelegd voor lichtvoetige spelers als Dennis Bergkamp en Marco van Basten, maar een type Van Nistelrooy hoeft dat niet te proberen.
Gisteren verloor Janssen meer van zichzelf dan van zijn directe tegenstanders. De niet gegeven penalty was misschien wel het dieptepunt. Ja, de bal kwam in de val van Laurent Koscielny op zijn arm terecht. Daarna ging Janssen de fout in: in plaats van doorjagen en de druk verhogen, gooide de spits zijn handen in de lucht en schreeuwde het uit als een gevangen genomen prinses. Het was hands, riep hij. Janssen wist het zeker.
De scheidsrechter vond alleen van niet, waardoor het protest niets waard was.
Het is zonde dat op dat moment de Rotterdamse lessen niet door zijn hoofd schoten. Als hij was gaan poetsen, of nog beter: hij had de bal een paar tellen eerder breed gelegd op de inlopende Davy Pröpper, had Janssen na afloop wel een beter verhaal gehad dan dat gelul over de scheidsrechter.
)
)
)
)
)
)
)
)