Emotionele Henk Fraser ontsnapte dankzij dochter aan de dood: 'Dan komen de tranen terug'
i

Verdriet bij Henk Fraser. ©Pro Shots.

Emotionele Henk Fraser ontsnapte dankzij dochter aan de dood: 'Dan komen de tranen terug'

Aron Kattenpoel Oude Heerink • 05:00, 26-04-2025 / Laatste Update: 16:28, 26-04-2025

Het leven van RKC-trainer Henk Fraser vond zijn oorsprong in Suriname, waar zijn jeugd en de weelderige natuur van zijn geboorteland hem vormden als speler én persoon. In 1989 ontsnapte hij aan de grootste tragedie binnen het Surinaamse voetbal: de vliegramp. "Dat verdriet zal altijd blijven," zegt Fraser tegen Sportnieuws.nl.

"Ik herinner me nog heel veel van mijn jeugd in Suriname", begint Fraser wanneer hij terugkijkt op zijn tijd in zijn geboorteland. “We woonden op een erf met een prachtige oprijlaan vol mangobomen. Ik was altijd buiten, in de natuur. Bomen klimmen, eroverheen springen."

Uiteindelijk verkochten zijn ouders op achtjarige leeftijd het huis en trok de familie Fraser naar Rotterdam. "Het onschuldige van die tijd, dat mis ik. Niet alleen qua natuur, maar ook gewoon het ongerepte van je leven. Dat je niet hoeft te denken aan allerlei verplichtingen. Het geeft een bepaald gevoel van vrijheid."

Ontsnapt aan vliegramp

Behalve een enkele vakantie keerde Fraser pas op zijn 38e terug naar Suriname. "Er waren momenten om eerder terug te gaan, maar mijn carrière en gezin speelden mee", vertelt hij. "De allereerste keer zou zijn tijdens de SLM-vliegramp." Hij zou met het Kleurrijk Elftal, een ploeg van Surinaams-Nederlandse voetbalprofs, afreizen voor een toernooi. "In mijn omgeving zeiden ze: denk goed na. Het WK met het Nederlands elftal zit eraan te komen én je dochter is net geboren."

Die woorden deden Fraser besluiten om de reis naar Suriname te annuleren. "Een week voordat we zouden vertrekken, heb ik me afgemeld. En toen het gebeurde… Het besef kwam pas later. Op de dag van het nieuws was ik onderweg van Kerkrade naar Rotterdam. Ik hoorde dat er een vliegtuig was neergestort met voetballers, maar de link legde ik nog niet direct. Tot het doordrong dat het om 'die jongens' ging..."

De oefenmeester wordt stil als hij aan die dag, waarop vijftien jongens overleden, terugdenkt. "Het blijft moeilijk, zelfs nu nog. Jongens die ik goed kende, talentvolle voetballers, goede gasten. Ze hadden zoveel potentie, en dat is allemaal nooit gerealiseerd. De momenten dat het ter sprake komt, voel je het weer. Die tranen komen dan toch terug. Dat verdriet gaat nooit weg. Het komt niet constant naar boven, maar het blijft ergens in je zitten."

Terug naar Suriname

Pas veel later zou Fraser weer voet zetten in Suriname. Als 38-jarige vloog hij voor het eerst met ADO Den Haag, waar hij assistent-trainer was, richting zijn geboorteland. "Ik ben op mijn elfde nog eens terug geweest op vakantie, maar dat was het. Daarna duurde het 27 jaar voordat ik weer in Suriname was. Het moment dat ik aankwam, was onbeschrijflijk. Mijn familie zat op me te wachten, en ondanks al die jaren voelde het alsnog als thuiskomen."

Vandaag de dag zoekt Fraser zijn geboorteland nog op wanneer hij de kans krijgt. Maar zijn liefde voor Suriname draait niet alleen om de mensen, ook de natuur speelt een belangrijke rol. Het binnenland, met zijn ongerepte wildernis, trekt hem het meest. "Als ik met mijn neven ga, pakken we twee auto’s, wat drank en stoere verhalen", lacht Fraser, die zelf dan graag een Wodka Sprite pakt. "Er komen weinig mensen, dus er is weinig controle."

Terwijl zijn neven moeiteloos een tentje opzetten midden in het oerwoud, kiest Fraser voor een veiligere slaapplek. "Je ziet je eigen hand niet als je die voor je gezicht houdt, maar je hoort wel allerlei geluiden. Dus je kan je voorstellen, deze man uit het westen, die slaapt gewoon in de pick-up. Ik ben niet zo stoer, hoor. Ik ga echt niet tussen de wilde dieren liggen slapen."

Bondscoachschap bij Suriname

Van bondscoach worden voor Suriname, een vraag die vaak aan hem gesteld wordt, hoeft het leven van Fraser niet af te hangen. "Ik ben hier en daar wel gepolst. Ik zou het dolgraag een keer willen, maar hou er ook gemengde gevoelens aan over. Ik ben ook heel blij als mijn vrienden (Dean Gorré, Aron Winter en Stanley Menzo, red.) succesvol zijn. Ik hoop niet dat het slecht gaat, zodat ik die kans krijg. Als het gebeurt, fantastisch. Gebeurt het niet, daar slaap ik ook niet minder van", besluit Fraser.