)
)
)
)
)
)
Als we over een paar jaar terugkijken op Rio 2016, denken we ongetwijfeld aan Dafne Schippers. De topper die de Nederlandse trots tot grote hoogte had kunnen brengen op één van de koninginnenummers van de Olympische Spelen. Helaas zullen we vooral haar frustratie herinneren. En da's jammer, want Dafne (24 lentes jong) hoeft niet boos te zijn.
Ze kan het namelijk nog makkelijk goedmaken. Voor zichzelf, dan. Want is het niet zo dat Nederland allang trots is dat ze in de finale van de 100 en 200 meter sprint stond? Dat ze zelfs gold als één van de favorieten? En dat ze - we zouden het bijna vergeten - een zilveren medaille om haar nek heeft hangen...
Pech
Op de 100 meter stelde ze teleur met een 5e plek, dat is zeker waar. Maar als we haar mogen geloven was het al een wonder dat ze aan de start verscheen. Iedereen kan zich voorstellen dat een liesblessure roet in het eten gooit. Da's pech en dat hoort bij het leven. Zeker bij het leven van een topsporter. Vraag maar aan Churandy Martina. Die heeft vaak tegenslagen gehad, maar bleef altijd lachen.
Als je altijd blijft lachen, kan het allemaal goed komen. Martina is inmiddels 33 jaar en doet donderdagnacht op de 200 meter in de finale gewoon weer mee om de medailles. Niet alleen door te lachen natuurlijk. Ook gewoon door keihard te blijven trainen.
Keuze
Het is nog maar dik een jaar geleden dat Dafne Schippers de keuze maakte voor de sprint. De jaren daarvoor heeft ze zich gericht op de meerkamp. Dat ze in een vloek en een zucht wereldkampioen zou worden op de 200 meter in Peking, had niemand voor mogelijk gehouden.
Het zorgde voor bizar hoge verwachtingen en die vreten haar nu op. Da's een beetje onterecht, want de meeste olympische atleten trainen jaren op hun specialiteit. Zo ook haar grote tegenstander Elaine Thompson, ook 24 jaar oud.
Gedrevenheid
Het is niet dat ik de frustratie niet snap. Echte winnaars stellen zichzelf het hoogste doel en kunnen niet tegen hun verlies. Het wordt nu alleen de kunst om de frustratie om te zetten in gedrevenheid voor een volgend doel. Dat is in Rio de Janeiro duidelijk nog niet gelukt. Dafne wisselde slecht bij de estafette en werd opnieuw boos op zichzelf. Tegen een pupil zou je zeggen: laat je koppie niet hangen!
Ze moet nu iets doen wat misschien wel moeilijker is dan keihard rennen: geduld hebben. Het talent heb je, Dafne, dat ziet iedereen. Nu is het een kwestie van door blijven trainen. Er komen nieuwe kansen.
)
)
)
)
)
)
)
)