)
)
)
)
)
)
Esmee Visser verraste op de Olympische Winterspelen van 2018 met een gouden plak op de 5.000 meter. Ineens was ze daar. Toch lukte het niet om nog in de buurt van die prestatie te komen, al won ze nog wel zilver en brons op WK's en waren er Europese titels. Die gouden medaille zorgde ervoor dat Visser haarzelf flink onder druk zette. Dat zei ze in een interview met De Volkskrant.
"Ik ben alleen nog maar olympisch kampioen, dacht ik na Pyeongchang. Dus nu moet ik alles winnen, dat verwachten mensen van me. Toen de coronapandemie kwam, kwam er stress bij: alles gaat dicht. Dan kan ik niet trainen, hoe kan ik dan nog alles winnen?", vroeg Visser zich destijds af.
"Ik heb geen rust genomen. Ik ben daarnaast heel streng voor mezelf, vind dat ik niet moet zeuren. Overtraind raak je niet van de ene op de andere dag, dat suddert en je hebt het zelf lange tijd niet door. Het begon achteraf in 2020, het heeft ruim twee jaar geduurd."
Streng
Volgens Visser zorgde die gouden plak voor de zwaarste tijd uit haar leven. "Zonder die titel had ik dat nooit zo ervaren. Dan was ik misschien nooit zo extreem streng voor mezelf geweest. En had ik de strijd met mezelf niet publiekelijk aan hoeven gaan. Ik had momenten waarop ik dacht: waarom was ik die dag zo goed? Maar ik kan ook snel denken: zo ben ik gewoon, dit hoort bij mij."
Leven als topsporter
Visser kreeg ook de vraag of het leven als topsporter wel iets voor haar is, aangezien ze met zo veel tegenslag te maken kreeg. "Ik denk dat het me juist geluk brengt op deze manier. Ik wil mezelf bevrijden van de constante spanning in mijn lichaam en geest. Wil positieve ervaringen aan wedstrijden koppelen. Na tweeënhalf jaar in een obsessief patroon is dat niet zomaar weg, maar het gaat de goede kant op", vertelde ze.
"Niemand hoeft me zielig te vinden. Ik krijg reacties, op sociale media bijvoorbeeld, van: doe jezelf dit niet aan. Stop gewoon. Je hebt het hoogst haalbare al bereikt. Of mijn zusje zegt: wat dapper van je, ik was allang gestopt. Weer anderen zeggen: ik hoop dat je het niveau weer haalt van tijdens de Spelen."
Toch kiest Visser er zelf voor, zegt ze. "Ik weet dat het niet hoeft. Het is niet zo dat alleen als ik mijn niveau van de Spelen haal, het goed genoeg is. Ik schaats omdat de sport in mijn hart zit. Mijn hart kan het niet verdragen met een vervelend gevoel afscheid te nemen van het schaatsen. Want uiteindelijk heeft dit mij het mooiste moment gebracht uit mijn leven."
)
)
)
)
)
)
)
)