)
)
)
)
)
Naast vechters, trainers, scheidsrechters en rondemeisjes zijn ook ringspeakers een vast onderdeel bij vechtsport-evenementen. Voormalig VJ, zanger en DJ Jeroen Post (44) is zo'n ringspeaker. Voor meerdere organisaties probeert hij ieder evenement weer de sfeer voor het publiek te bepalen en de vechters en vechtster zo goed en leuk mogelijk aan te kondigen. Maar: wat komt daar nog meer bij kijken? Sportnieuws.nl sprak met hem over zijn job.
Hi Jeroen! Je bent al ruim 12 jaar ringspeaker. Hoe ben je in dit vak gerold?
12 jaar ja, klopt! Sinds 2007 doe ik dit. Voor Simon Rutz, de oude eigenaar van It's Showtime, deed ik de muziekevenementen. Toen werd ik, in mijn tijd als TMF-presentator, daarvoor ingehuurd. Hij werd enthousiast van mijn energie en wilde met mij praten. Hij stelde voor dat ik ringspeaker bij It's Showtime werd en dat leek me hartstikke leuk.
Je was meteen overstag gegaan?
Eigenlijk wel, ja. In het begin kreeg ik nog wel eens de vraag van mensen 'of ik dit nou wel moest doen' omdat 'er toch wel bepaalde types in het vechtsportwereldje zitten' en 'daar op afkomen'. Dat was erg vol met vooroordelen, allemaal terwijl Nederland destijds al behoorlijk gehyped was qua vechtsport. Nederlandse vechters maakten zowel nationaal als internationaal al grote naam en de K1-vechters, de oude garde zeg maar, waren wereldwijd bekend. Ik heb eigenlijk geen moment getwijfeld.
En dan sta je ineens voor duizenden mensen de gevechten aan te kondigen.
Ja, te gek man. Ik stond bij 1 van mijn eerste keren gelijk voor 20.000 man in een volle Amsterdam ArenA. Toen had ik het meteen te pakken. Ik vond het leuk en ging pay-offs verzinnen. Dat zijn kleine, korte slogans. Bij It's Showtime was dat "it's time... it's time, it's... SHOWTIME!". Dat kan je nog wel terugvinden op YouTube.
Lees verder onder de video.
Moest je je, gezien jouw eerdere werk als presentator, DJ en VJ, je er voor het 'ringspeaken' anders op instellen?
Nee, niet echt eerlijk gezegd. Ik moet vooral de toon zetten. Mijn stem is bepalend voor de sfeer in de zaal en de arena. Mijn geluid is bepalend voor de partij. Hoewel elk gevecht voor iedere vechter net zo belangrijk is, kondig je een main-event anders aan dan een gevecht dat eerder op de avond plaatsvindt. Ik moest mijn stem dus goed doseren. Als ringspeaker heb je meerdere 'lagen' in je stem die je gebruikt. Het publiek zit er niet op te wachten als een ringspeaker 3 uur lang alleen maar loopt te schreeuwen. En ja: hoe groter de namen van de vechters zijn, hoe meer sensatie ik in mijn stemgeluid stop.
En qua voorbereiding op zo'n, best wel lange, avond? Is die iedere keer hetzelfde?
Het ligt natuurlijk aan de omstandigheden, maar over het algemeen ga ik op dezelfde manier te werk. Echt, in mijn aktetas zit letterlijk altijd hetzelfde: een mapje met prittstift, een schaar, wat pennen... En dan ga ik lekker knippen en plakken. Sommige organisaties werken nog met cue cards. Dat zijn de kaartjes die je in je hand houdt. Andere organisaties werken met een autocue. Ik schrijf sowieso altijd wat intro's en zorg ervoor dat ik alle benodigde informatie heb vergaard.
Soms sta je tijdens gevechten niet in beeld en andere keren kom je wél in beeld. Maakt dat nog een verschil?
Qua werk niet echt, maar als ik wél op camera in beeld kom, moet ik ook contact maken met de mensen thuis. Ik vind het allebei leuk. Het maakt me niet uit of ik wel of niet in beeld kom. Het allerbelangrijkste is dat ik de namen van de vechters weet. Oh, en hun bijnamen natuurlijk ook. Naast dat moet ik ook weten in welke hoeken zij zitten, en welke eventuele kleur die hoek heeft.
Lees verder onder de foto.
Een bericht gedeeld door Jeroen Post (@jeroen_post_official) op
Er komt dus meer bij kijken dan alleen maar namen voorlezen. We kunnen ons voorstellen dat er dan ook makkelijk foutjes insluipen.
Dat gebeurt soms nou eenmaal, ja. Dat je de hoeken verkeerd uitspreekt, weet je wel? Dat gaat per ongeluk, maar dat is natuurlijk niet leuk. Daarom vraag ik, zodra een gevecht afgelopen is en ik de winnaar moet aankondigen, altijd een paar keer aan de jury wie er gewonnen heeft. Ook vraag ik hen in welke hoek zij staan of wie zij nou eigenlijk bedoelen. 'Heeft de rode hoek gewonnen?' en dan 'ja, de rode hoek heeft gewonnen'. 'Oké, dus die vechter heeft gewonnen op die en die manier?' en ga zo maar door. Ik check het bewust meerdere keren. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat ik de verkeerde vechter als winnaar aanduid. Daarvoor neem ik expres wat langer de tijd, ook als de vechters al bij de scheidsrechter staan en de uitslag afwachten.
Bovendien moet ik ook goed communiceren met de geluidsmensen. Niet alleen mijn stem, maar ook andere dingen moeten goed afgestemd worden. Als het geluid goed is, maak je een ’oké-gebaar’ en een ‘vinger omhoog’ is harder zetten, zeg maar. Mijn microfoon moet goed staan, ook zoiets. Soms ben ik wel eens hees na afloop, hoor. Dat wil ik alleen niet na 5 partijen aan hoeven voelen als ik er dan nog 20 aan moet kondigen.
Begrijpelijk. Los hiervan heb je natuurlijk ook de allerbeste plek van iedereen in heel de zaal.
Zeker, dat is de kers op de taart. Het gebeurt ook vaak genoeg dat er die avond een overhemd sneuvelt, omdat er zweet of bloed op komt. Soms komen er nou eenmaal spetters op, dat is niet te vermijden. Al zie ik dat meestal al wel aankomen.
Hoe bedoel je: dat zie ik aankomen?
Nou, sommige jongens of meiden hebben een gevoeligere huid dan hun tegenstander. Het klinkt misschien grappig terwijl dat het niet is, maar de 1 bloedt sneller dan de ander. Daar kunnen zij ook niks aan doen. Als ik dat doorheb, zet ik mijn stoel altijd een meter of 2 naar achter. Ook leg ik elk gevecht weer een cue card of ander kaartje op mijn drankje zodat daar geen bloed of zweet in komt. Het gebeurt soms maar, hoor. Niet vaak en meestal is het qua bloeden ook niet zo heel heftig. Je moet er alleen op voorbereid zijn. Het is gewoon een levendige sport en ja: ook ik neem na afloop een flinke douche.
Maakt het jou als liefhebber eigenlijk uit op welk niveau je de wedstrijd en vechters aankondigt?
Nee, ik vind alles mooi aan deze sport. Of het nou jongens of meiden van hoog niveau zijn die enorm technisch vechten, of dat het amateurs zijn die voor volk en vaderland in het rondmaaien. Sommige knokkers zijn aan elkaar gewaagd en vechten tactisch, de anderen - soms wat onervarener vechters - gaan bij iedere beweging voor de kill. Het publiek daarentegen dat hierop afkomt, vindt allebei over het algemeen wel best en dat is top. Los van dat die vechters er voor henzelf en hun eigen belangen staan, staan zij vooral in de ring om het publiek een mooie avond te geven. Dat kan op allerlei manieren. Het is een sport waarin de vechters veel respect hebben voor de ander. Dat is heel belangrijk.
Wat is het gekste gevecht, of de meest bizarre avond, die jij in jouw tijd als ringspeaker hebt meegemaakt?
In deze 12 jaar?
Ja.
Pfoe, dan ga ik toch voor het gevecht tussen Badr Hari en Sem Schilt bij It's Showtime. Dat was in 2009 geloof ik, in de ArenA. Die spanning jongen, die om dat gevecht hing... Dat was niet normaal. Dat was overal voelbaar. Op de tribune, langs en ín de ring. Schilt was toen al echt een gevestigde naam. Hari ook wel hoor, maar hij was toen vooral nog de upcoming golden bad boy. Toen versloeg Hari Schilt via een technische KO in de 1e ronde. Sem was nog bij kennis en de zaal ging volledig uit zijn voegen. Dat aankondigen was wel echt rock & roll, hoor. Echt een avond in Las Vegas-stijl. En ik mocht daar gewoon tussen staan, met mijn poffertjesporum.
Tekst loopt door onder video.
Je klinkt enthousiast. Dit zal je nog jaren blijven doen zeker?
Absoluut. Het is niet alleen leuk om te doen, hè? Je krijgt als ringspeaker ook voldoende respect en complimenten. Je rol is dan niet heel groot - en je moet zeker niet naast je schoenen lopen, want het draait op zo'n avond natuurlijk niet om jou - maar je bent voor de mensen wel belangrijk. Voor de vechters natuurlijk ook. Die vinden het geweldig als je hun naam en bijnaam goed en enthousiast uitspreekt. Met name de namen van onze Marokkaanse broeders zijn soms wat lastig om uit te spreken. Des te leuker is het als je dat goed doet en er naderhand nog complimentjes over krijgt. Dat maakt het dankbaar werk en tegelijk is het erg netjes en vriendelijk.
Wat is het mooiste compliment dat je ooit hebt gehad?
Dat is moeilijk te bepalen, maar ik weet wel dat Kees de Koning van het platenlabel Topnotch ooit zei dat ik voortreffelijk Amerikaans-Engels sprak. Dat is leuk om te horen van een muziekcollega. Fransje Bauer vond het ook geweldig, zei hij tegen me op een privé-feest. Frans was tv aan het kijken, zag mij en vond dat ik het goed deed. 'Jij maakt ook wat mee, hè Jeroen?', zei hij toen typisch op z'n Frans.
Dat is goed voor te stellen ja. Hoe zou je je job in het kort omschrijven?
De sfeer maken en verder je bek houden, haha. Nee geintje, maar je moet wel je rol kennen in de productie. Uiteraard krijg jij als ringspeaker ook alle aandacht omdat je in de spotlights staat, maar de vechters staan voorop. Al kan niet iedereen van de ene op de andere dag een ringspeaker zijn: het is een kunstvorm die je bij moet houden. Ik leer ook nog altijd bij en breid mijn vocabulaire iedere keer weer uit. Het maakt mij ook niet uit of ik avonden voor bekende organisaties aan moet kondigen of bij een evenement van een nieuwe, kleine promoter aanwezig ben. Ieder evenement, ieder gevecht, iedere vechter... ze verdienen allemaal dezelfde eer en aandacht.
Top, Jeroen. Dankjewel!
Jullie ook!
Een bericht gedeeld door Jeroen Post (@jeroen_post_official) op
)
)
)
)
)
)